Wojciech Hilary Rostworowski (ur. 13 stycznia 1877 w Milejowie, zm. 17 marca 1952) – polski ziemianin, prawnik, pisarz, publicysta, senator III i IV kadencji w II RP.

Był synem Antoniego Ignacego Rostworowskiego (1833–1896) i Klary z Osuchowskich, wnukiem Antoniego Melitona Rostworowskiego. Jego syn, Piotr Rostworowski był kamedułą. W pierwszym dwudziestoleciu XX w. był właścicielem majątku Winiary (pow. 283 ha).

Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Najpierw zajął się literaturą, ale później wciągnęła go praca polityczna. Początkowo był związany z narodową demokracją, lecz w czasie I wojny światowej przeszedł na pozycje bardziej konserwatywne. Wszedł do Tymczasowej Rady Stanu. W rządzie Jana Kucharzewskiego objął Departament Stanu (odpowiednik MSZ). W czerwcu 1918 wszedł jako nominat do Rady Stanu w której aktywnie działał. W latach 1919–1925 nie uczestniczył w życiu politycznym. Po zamachu majowym w 1926 zaangażował się po raz kolejny w prorządowe organizacje konserwatywne. W 1930 został wybrany do Senatu w województwie łódzkim, a w 1935 został senatorem z nominacji Prezydenta RP. W drugiej połowie lat trzydziestych stał się krytykiem rządu. Po II wojnie światowej zamieszkał w Zalesiu i poświęcił się pracy literackiej. Publikował między innymi w "Tygodniku Powszechnym".

W 1937 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury za zasługi dla dobra literatury.