Włodzimierz Bronisław Jasiński (ur. 12 czerwca 1873 we Włocławku, zm. 17 kwietnia 1965 w Tuchowie) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup diecezjalny sandomierski w latach 1930–1934, biskup diecezjalny łódzki w latach 1934–1946.

Urodził się w rodzinie inteligenckiej. Gimnazjum ukończył we Włocławku i rozpoczął naukę w miejscowym seminarium duchownym, z którego przeniósł się do Akademii Duchownej w Petersburgu. Naukę jednak zmuszony był przerwać ze względów zdrowotnych. 13 października 1895 został we Włocławku wyświęcony na księdza przez biskupa Aleksandra Kazimierza Bereśniewicza. Pracował w Aleksandrowie Kujawskim i Kaliszu. Był proboszczem w Koninie i Piotrkowie Trybunalskim, kanonikiem kapituły kaliskiej, rektorem seminarium duchownego w Łodzi.

Wybrany członkiem Rady Stanu w 1918 roku.

21 sierpnia 1930 mianowany został biskupem diecezjalnym diecezji sandomierskiej, konsekrowany 5 października 1930 w katedrze łódzkiej przez kardynała Aleksandra Kakowskiego, arcybiskupa metropolitę warszawskiego. Rządy w diecezji objął 12 października 1930. Przeniesiony na stolicę biskupią w Łodzi 30 listopada 1934, ingres do katedry łódzkiej odbył 27 stycznia 1935. Podczas okupacji deportowany przez Niemców, przebywał poza diecezją. 20 grudnia 1946 na własną prośbę zwolniony przez Stolicę Apostolską z ordynariatu diecezji łódzkiej i mianowany arcybiskupem tytularnym Drizipary. Rezydował w klasztorze redemptorystów w Tuchowie.

W 1935 otrzymał tytuł honorowego obywatela Sandomierza.