Do cmentarza wiedzie piaszczysta droga z Łęgu osieckiego, znajduje się koło drewnianego domu – dawnej chaty kantora (udzielającego pierwszych posług religijnych i nauczyciela) Ernesta Tobera. Cmentarz z zachowaną dzwonnicą z przełomu wieku XIX i XX stanowił kompleks z chatą kantora oraz szkołą spaloną w 1945 r. Cmentarz ten pierwotnie znajdował się w centrum dużej wsi, wraz z czterema domami na Zielonej Kępie było ich aż 48. Wieś została zapewne pierwotnie zasiedlona przez mennonitów około 1630 roku, jako jedna z pierwszych osad olęderskich na terenie ziemi dobrzyńskiej. Włęcz został jednak zniszczony w ramach działań wojennych w XVIII wieku, co prawdopodobnie doprowadziło do wymiany populacji z mennonickiej na luterańską. Na uwagę na cmentarzu zasługują przede wszystkim nagrobek ojca i syna - Adolfa i Johanna Bonkowskich, z których jeden był miejscowym nauczycielem. W centrum cmentarza znajduje się ogromna stara lipa, która góruje nad cmentarzem. Na samym cmentarzu znajduje się ok. 50 nagrobków, wiele kompletnych z krzyżami (najstarszy – żeliwny z końca XIX wieku). Uwagę zwracają liczne inskrypcje z cytatami biblijnymi, śladami srebrnych i złotych polichromii. W sztuce nagrobnej widoczne są wpływy łódzkich i włocławskich zakładów kamieniarskich, szczególnie w przypadku nagrobka Amalii Gerty Nonenprediger, Olgi Haak i Elisabeth Bunkowskiej.

Opracowanie i zdjęcia: Katarzyna Rubiszewska