Władysław Szenajch (ur. 13 maja 1879 w Warszawie, zm. 23 października 1964) – polski lekarz pediatra, filozof medycyny, społecznik i organizator służby zdrowia.

Był synem Edwarda i Emilii z domu Wanke, pochodzącej z rodziny o holenderskich korzeniach. Ukończył gimnazjum w Warszawie w 1898, następnie wydział lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował również za granicą.

Od 1906 był ordynatorem w szpitalu dla dzieci Anny-Marii w Łodzi. Od 1913 był naczelnym lekarzem tego szpitala.

W latach 1913–1953 był ordynatorem warszawskiego Szpitala im. Karola i Marii. W 1922 został docentem pediatrii, a w 1929 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.

Od 1917 był referentem, a następnie naczelnikiem wydziału opieki państwowej nad dzieckiem i matką w Ministerstwie Zdrowia Publicznego, Opieki Społecznej i Ochrony Pracy. W 1918 kierował tym ministerstwem w ramach prowizorium rządowego Władysława Wróblewskiego. Następnie do sierpnia 1919 był dyrektorem departamentu opieki nad dziećmi i młodzieżą.

Stworzył razem z Janem Brudzińskim pierwsze placówki do opieki nad dziećmi. Przez wiele lat działał w Polskim Towarzystwie Pediatrycznym, Towarzystwie Medycyny Społecznej, Polskim Towarzystwie Szpitalnictwa i Izbie Lekarskiej. Po wojnie, w 1951 roku był profesorem Akademii Medycznej w Warszawie.

Książki i ważniejsze prace

Szenajch ogłosił ok. 70 prac z dziedziny chorób dzieci, z zakresu opieki nad dziećmi i śmiertelności dzieci, m.in.:

• Porównawcza statystyka urodzeń i śmiertelności wśród ludności ubogiej chrześcijańskiej i żydowskiej w Warszawie i Łodzi (1916)
• Zasady organizacji opieki nad dziećmi (1927)
• Monografia szpitala dla dzieci im. Karola i Marii, t. 2, 1926 i 1937
• Przysięga i przykazanie Hipokratesowe (1931)
• Rady dla matek o karmieniu i pielęgnowaniu niemowląt
• Myśli Lekarza (1958).

Członkostwo w organizacjach

Szenajch był m.in.:

• członkiem prezydium i dyrekcji Centralnej Komisji Pomocy dla Dzieci
• członkiem zarządu Komisji Ratowania Dzieci
• przedstawicielem wydziału lekarskiego Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Radzie Fundacji Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa
• od 1936 – prezesem zarządu tej fundacji
• współzałożycielem i wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Medycyny Społecznej
• założycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Szpitalnictwa
• współzałożycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego
• od 1927 dożywotnio – stałym sekretarzem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego
• od 1931 prezesem Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1953)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (1952)

Życie prywatne

10 listopada 1903 ożenił się z Eugenią Pianko.