Władysław Stesłowicz (ur. 9 czerwca 1867 w Sidorowie, zm. 1940 w więzieniu w ZSRR) – polski prawnik, polityk, minister poczt i telegrafów, poseł na Sejm Ustawodawczy II Rzeczypospolitej.

Ukończył gimnazjum w Tarnopolu i Wydział Prawa na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1889 obronił doktorat z prawa.

W 1897 został dyrektorem Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie. Od 1911 był posłem do Reichsratu Przedlitawii (parlament austriacki). W 1914 roku jako przedstawiciel demokratów był członkiem sekcji wschodniej Naczelnego Komitetu Narodowego. Podczas I wojny światowej w lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie. Członek Komitetu Obywatelskiego i powołanego 23 listopada 1918 Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie w czasie bitwy o Lwów. Od 1919 do 1922 był posłem na Sejm Ustawodawczy.

Od 24 lipca 1920 do 6 czerwca 1922 był ministrem poczt i telegrafów w rządach: Wincentego Witosa i Antoniego Ponikowskiego. Należał do Stronnictwa Prawicy Narodowej.

Później zajął się działalnością gospodarczą we Lwowie, m.in. był prezesem Towarzystwa Kredytowego Miejskiego we Lwowie i radcą Izby Przemysłowo-Handlowej w tym mieście.

Aresztowany przez NKWD we Lwowie zmarł w nieznanych okolicznościach na terenie ZSRR w 1940.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)