Władysław Sidorowicz (ur. 17 września 1945 w Wilnie, zm. 24 lipca 2014 we Wrocławiu) – polski polityk, lekarz psychiatra, samorządowiec, senator VI i VII kadencji.

W 1963 ukończył IX Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego we Wrocławiu, następnie do 1968 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1968 został objęty dwuletnim zakazem studiów za udział w tzw. wydarzeniach marcowych. Studia ukończył trzy lata później na Akademii Medycznej w Łodzi. Posiadał specjalizację drugiego stopnia z psychiatrii.

W latach 1981–1999 należał do NSZZ „Solidarność”. Był m.in. wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej związku. W stanie wojennym został internowany na okres od grudnia 1981 do czerwca 1982. Od 1983 do 1987 zasiadał we władzach krajowych Solidarności Walczącej. W 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu w zespole ds. zdrowia.

W 1991 pełnił funkcję ministra zdrowia i opieki społecznej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W latach 1994–2005 pracował we wrocławskim urzędzie miejskim. Zasiadał w sejmiku dolnośląskim od 1998 do 2005 (z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, a następnie Platformy Obywatelskiej).

W wyborach parlamentarnych w 2005 z ramienia Platformy Obywatelskiej został wybrany na senatora VI kadencji w okręgu wrocławskim. W wyborach w 2007 po raz drugi uzyskał mandat senatorski, otrzymując 201 555 głosów. W 2011 bez powodzenia kandydował do Sejmu.

Życie prywatne

Żonaty, sześcioro dzieci. Brat Sławomir jest lekarzem psychiatrą.