Wincenty Wnuk (ur. 6 października 1897 w Lublinie, zm. 2 czerwca 1987 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Był synem Jana i Antoniny z Szybalskich. W Lublinie ukończył 6 klas w Gimnazjum Filologicznym im. St. Śliwińskiego.

4 września 1915 w Kozienicach wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył kurs szkoły podoficerskiej, a następnie służył w 6 kompanii 2 Pułku Piechoty. W 1916 odbył kampanię wołyńską. 18 września tego roku został kontuzjowany i przebywał w szpitalu w Lublinie. Dalszą służbę odbywał w 4 kompanii szkolnej w Dęblinie, a następnie w szkole podoficerskiej w Zambrowie i szkole podchorążych.

11 listopada 1918, w stopniu podporucznika, został skierowany do 8 Pułku Piechoty Legionów. Z tym pułkiem walczył w wojnie z bolszewikami jako dowódca 9 kompanii, a następnie batalionu. Wyróżnił się w bitwie nad Niemnem, kiedy jego oddział wziął do niewoli licznych jeńców i zdobył karabiny maszynowe.

Do 1930 służył w 8 pp Leg. na stanowisku dowódcy I batalionu, a przez pewien czas był wykładowcą taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W 1933 został przeniesiony do Łowicza na stanowisko dowódcy batalionu w 10 Pułku Piechoty. Od 9 kwietnia 1934 roku był zastępcą dowódcy 72 Pułku Piechoty im. Dionizego Czachowskiego w Radomiu[1]. 15 lipca 1938 został dowódcą 8 Pułku Piechoty Legionów w Lublinie, a krótko przed wybuchem wojny przeniesiony został na stanowisko dowódcy Batalionu Fortecznego „Mikołów” na Śląsku.

W przeddzień kampanii wrześniowej 1939 wymienił na stanowisku dowódcy 31 Pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu płk. Stanisława Józefa Biegańskiego. Wraz z pułkiem, w składzie 10 Dywizji Piechoty Armii „Łódź”, bronił linii Warty na przedpolach Sieradza, a podczas odwrotu zniszczył z zaskoczenia 11 września w Mszczonowie zmotoryzowaną kolumnę zaopatrzeniową niemieckiego XVI Korpusu oraz kompanię propagandową Luftwaffe. Swój szlak wrześniowy skończył pod Kozienicami, gdzie 31 p SK został rozbity. Część żołnierzy przedarła się jednak pod Tomaszów Lubelski i tam została wzięta do niewoli przez Sowietów (27 oficerów 31 p SK jest na Liście Katyńskiej). Sztandar 31 p SK za wojnę obronną 1939 r. został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari (obecnie znajduje się w stałej ekspozycji w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie).

Podpułkownik Wnuk przedostał się na Węgry, a następnie do Francji. W kampanii francuskiej 1940, w stopniu pułkownika, dowodził 3 Pułkiem Grenadierów Śląskich. Następnie ewakuował się do Anglii.

Po wojnie wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Ożenił się z Karoliną z Koziełł-Poklewskich. Zmarł w Warszawie 2 czerwca 1987. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie kwatera W XIII-7-11-19.

Awanse

• major ze starszeństwem z 1 stycznia 1928

Odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (za wojnę obronną 1939)
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości