Wincenty Kraśko (ur. 1 czerwca 1916 w Kotowiczach na Wileńszczyźnie, zm. 10 sierpnia 1976 w Koszalinie) – działacz komunistyczny, prawnik, dziennikarz.

Syn Piotra, robotnika rolnego. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim (1938). W Wilejce od 1 sierpnia 1940 do 22 czerwca 1941 członek Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom i Związku Zawodowego Pracowników Sądowych. Od 1 sierpnia 1945 do 1 stycznia 1951 działał jako członek zarządu w Zrzeszeniu Prawników Demokratów w Gdyni. Od 1 stycznia 1946 do 1950 członek zarządu Związku Zawodowego Dziennikarzy RP. Od sierpnia 1948 członek Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Gdyni, a od 1 lutego 1950 członek zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Bułgarskiej w Gdańsku.

Od połowy czerwca 1948 kandydat na członka Polskiej Partii Robotniczej, następnie od połowy grudnia 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, zajmował wiele funkcji w kierownictwie lokalnym i centralnym partii: członek egzekutywy KW PZPR w Kielcach (1951-1954), następnie sekretarz ds. propagandy (od października 1954 do 1 listopada 1956). W tym okresie zaliczany do "puławian" podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR. I sekretarz (od 3 listopada 1956 do 20 lutego 1960) Komitetu Wojewódzkiego w Poznaniu, członek Komitetu Centralnego (od 1959 do śmierci), kierownik Wydziału Kultury KC (od 5 stycznia 1960 do 13 lutego 1971), sekretarz KC (od 15 lutego 1974 do śmierci). Członek Egzekutywy KW PZPR w Poznaniu, współpracownik KM i KW PZPR w Gdańsku jako prelegent, wykładowca i konsultant Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Partyjnego. Ukończył trzyletnie Studium Zaoczne Szkoły Partyjnej przy KC PZPR.

Wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Obrońców Pokoju, od lipca 1972 do sierpnia 1976 prezes Rady Naczelnej Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną "Polonia", od 1974 członek Światowej Rady Pokoju, od 1974 członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD).

W latach 1945–1954 pracował w redakcji "Dziennika Bałtyckiego", następnie kierował pismami partyjnymi: od 1 stycznia 1951 do 1 kwietnia 1976 był redaktorem naczelnym "Kuriera Szczecińskiego", od 1 września 1952 do marca 1954 redaktorem naczelnym "Słowa Ludu" (Kielce), od marca 1954 do sierpnia 1954 redaktorem naczelnym "Gazety Poznańskiej". W okresie od 16 kwietnia 1951 do 30 września 1952 pełnił funkcję redaktora naczelnego pierwszego powojennego dziennika w Poznaniu "Głosu Wielkopolskiego".

Od stycznia 1957 do sierpnia 1976 był posłem na Sejm PRL II, III, IV, V, VI i VII kadencji (od 1957), w kadencji VI (od 1972 do marca 1976) przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych.

Od 13 lutego 1971 do 28 marca 1972 wicepremier w piątym rządzie Józefa Cyrankiewicza. Od 28 marca 1972 do 9 sierpnia 1976 członek Rady Państwa. W marcu 1976 wybrany do Rady Państwa na kolejną kadencję, zmarł po kilku miesiącach.

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy.

Życie prywatne

Miał syna Tadeusza. Jego wnukiem jest reporter i dziennikarz telewizyjny Piotr Kraśko.