Wilhelm Schmalz (ur. 1 marca 1901 w Reussen, zm. 14 marca 1983 w Braunfels) - niemiecki oficer, uczestnik II wojny światowej, generał porucznik, posiadacz Krzyża Rycerskiego z liśćmi dębowymi.

W 1919 walczył w III Marine Brigade Lowenfelda przeciwko niemieckim komunistom. Następnie służył w Reichswehrze. W lutym 1923 został mianowany porucznikiem kawalerii, następnie awansował aż do stopnia majora i do stanowiska dowódcy batalionu piechoty.

II wojna światowa

Od września do października 1939 brał udział w napaści na Polskę; został odznaczony Krzyżem Żelaznym obu stopni.

Od maja do czerwca 1940 brał udział w kampanii francuskiej. Został odznaczony Krzyżem Rycerskim. Od listopada 1940 był dowódcą batalionu motocykli w 9 Dywizji Pancernej. W kwietniu 1941 uczestniczył w napaści na Jugosławię.

Od 22 czerwca 1941 brał udział w walkach na froncie niemiecko-radzieckim, walczył na Ukrainie.

W lutym 1942 został odznaczony Złotym Niemieckim Krzyżem i - awansowany do stopnia podpułkownika - został dowódcą pułku piechoty w 9 Dywizji Pancernej. W październiku 1942 został mianowany pułkownikiem.

Od stycznia 1943 służył w powstającej 1 Dywizji Pancerno-Spadochronowej Hermann Göring. W maju 1943 został dowódcą Brygady Grenadierów (Panzergrenadier-Regiment) tej jednostki. Brał udział w walkach we Włoszech. 23 grudnia 1943 otrzymał Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego.

W dniu 16 kwietnia 1944 został wyznaczony na dowódcę Dywizji "Hermann Goering" (we Włoszech). W maju 1944 otrzymał awans na generała dywizji. Od 04 października 1944 był dowódcą Korpusu Pancerno-Spadochronowego "Hermann Goering".

W dniu 30 stycznia 1945 został mianowany generałem porucznikiem.

Po kapitulacji Niemiec 8 maja 1945 został wzięty do niewoli przez Amerykanów.

Po wojnie

Został postawiony przed amerykański trybunał wojskowy jako podejrzany o popełnienie zbrodni wojennych we Włoszech. W 1950 został uniewinniony i zwolniony.