Wiktor Tomir Drymmer (ur. 24 maja 1896 w Dobrzelinie k. Kutna, zm. 27 lipca 1975 w Ottawie) – dyplomata, kapitan piechoty Wojska Polskiego; syn Karola i Wiktorii ze Sroków, siostrzeniec Henryka, Antoniego i Wilhelma.

Naukę rozpoczął w 1904 r. w prywatnej szkole koedukacyjnej w Rawie Mazowieckiej, potem w czteroklasowej Szkole Udziałowej, tamże. Od 1911 r. uczęszczał do Szkoły Handlowej Miejskiej w Kielcach, a po przeniesieniu ojca do Warszawy do Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców, którą ukończył w 1914 r.

Komendant obwodu POW w Siedlcach (Okręg III, wcześniej IX), adiutant komendanta Okręgu IX a (X) POW "Podlasie". Od odzyskania niepodległości w 1918 roku pełnił służbę w Oddziale Wywiadowczym Grupy Podlaskiej i 22 Pułku Piechoty. Od 1919 w Oddziale II Sztabu Generalnego. W czasie wyprawy kijowskiej organizator siatki wywiadu na Ukrainie. Od 1923 roku pełnił funkcję attaché wojskowego w Rewlu (obecnie Tallinnie) i pozostawał oficerem nadetatowym 22 Pułku Piechoty. Od 1929 zastępca kierownika Wydziału Prasowego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W latach 1931-1939 Dyrektor Wydziału Personalnego MSZ, jednocześnie od 1933 Dyrektor Departamentu Konsularnego MSZ. Z uwagi na łączenie tych dwu funkcji uważany za szarą eminencję polskiej dyplomacji. Najbliższy (obok Jana Szembeka) współpracownik ministra Józefa Becka.

W 1934 roku jako kapitan ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku zajmował 180 lokatę na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku piechoty. Pozostawał wówczas na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I.

Po agresji Niemiec i ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 na emigracji, początkowo w Rumunii, następnie w Palestynie. W latach 1947-1949 w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii, następnie po 1951 roku na emigracji w Kanadzie. Pracował zawodowo jako tapicer.

W Londynie członek władz Ligi Niepodległości Polski, po 1951 roku odsunął się od działalności politycznej, poświęcając się pracy pisarskiej i społecznej w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów w Kanadzie i Teatrze Polskim w Ottawie, którego był współorganizatorem, administratorem, scenografem i reżyserem.

Pochowany 11 maja 1976 r. na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

Żona: Halina (Halszka) Trzcińska (1903-1987), córka: Halina (1921-1985) – żona Juliusza Łukasiewicza.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Krzyż Wolności III klasy (Estonia)