Wiesław Nowicki
- Data urodzenia:
- 13.11.1946
- Data śmierci:
- 24.05.2012
- Długość życia:
- 65
- Days since birth:
- 28522
- Years since birth:
- 78
- Dni od śmierci:
- 4587
- Lata od śmierci:
- 12
- Kategorie:
- aktor, dziennikarz, publicysta, reżyser
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Łódź, Cmentarz Doły
Wiesław Nowicki (ur. 13 listopada 1946 w Łodzi, zm. 24 maja 2012 w Gdańsku) – polski aktor teatralny i filmowy, publicysta, dziennikarz, reżyser teatralny, działacz kulturalny i propagator muzyki klasycznej.
Syn Sabiny Nowickiej i łódzkiego aktora Zygmunta Nowickiego, mąż aktorki Wandy Neumann. Ze strony matki wnuk z rodziny księgarzy Glücksbergów, a ze strony ojca wnuk łódzkiego tramwajarza miejskiego Józefa Nowickiego. Dwoje dzieci: Dorota Holland z d. Nowicka (ur. w 1972 w Łodzi) i Ewelina Nowicka (ur. w 1982 w Gdańsku), kompozytorka i skrzypaczka.
W roku 1968 ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej im. Leona Schillera w Łodzi z tytułem magistra sztuki. W 1976 na Uniwersytecie Łódzkim zakończył studia doktoranckie w zakresie teatrologii, pod kierunkiem naukowym profesora Stanisława Kaszyńskiego. Po ukończeniu Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi w roku 1968 pracował w wielu teatrach, m.in. Teatru Polskiego w Poznaniu, Teatrze Nowym w Łodzi (1971–1973), Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1973–1985).
Został pochowany w części komunalnej Cmentarza na Dołach w Łodzi.
Działalność reżyserskaW roku 1971 powołał do życia Teatr Atelier w Łodzi, gdzie zajął się reżyserią, gdzie wystawił m.in.: Upadek według Alberta Camusa i Proces według Kafki (reż. i wyk.).
W 1977 roku wspólnie z żoną i aktorką Wandą Neumann założył nieinstytucjonalny zawodowy Teatr na Przymorzu, który był kameralnym teatrem poetyckim. Kierunek poszukiwań wyznaczały m.in. takie przedstawienia jak: Mały książę Saint Exuperego i Koncert wiosenny na podstawie opowiadań Janusza Korczaka, a także spektakle według twórczści Jana Brzechwy i Juliana Tuwima. Były to spektakle dwuosobowe, w których każdy z aktorów grał wiele ról. Działalność Teatru na Przymorzu nawiązywała do tradycji włoskich komediantów i do doświadczeń Arkadego Rajkina. Wiesław Nowicki reżyserował i występował w Teatrze na Przymorzu przez 35 lat.
W latach 1987–1988 wyreżyserował w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie Teatr Prof. Tutki Jerzego Szaniawskiego oraz Dwie opowieści Ksawerego Pruszyńskiego (reżyseria, adaptacja i wykonanie). W roku 1989 w Teatrze Polskim w Bydgoszczy m.in. Sztukę konwersacji Kazimierza Brandysa oraz w 1991 Króla Maciusia na wyspie bezludnej Janusza Korczaka (adaptacja i reżyseria). Reżyserował także w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, m.in. Wańkowicz krzepi według Melchiora Wańkowicza i Krzysztofa Kąkolewskiego.
Inna działalność teatralna i kulturalnaW latach 1974–1977 był sekretarzem literackim Stanisława Hebanowskiego, a w latach 1985–1987 kierownikiem literackim Teatru Miniatura w Gdańsku. Następnie doradcą literackim Teatru Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu (1987), konsultantem programowym Bałtyckiego Teatru Dramatycznego im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie (1988) oraz konsultantem programowym Teatru Polskiego w Bydgoszczy (1988–1994). W roku 2007 ustanowił wraz z Towarzystwem Przyjaciół Łodzi prestiżowy medal "Pro publico bono", pamięci Sabiny Nowickiej, przyznawany osobom zasłużonym dla kultury polskiej i Łodzi.
DziennikarstwoAutor ponad siedemset tekstów m.in. na łamach "Wprost", "Teatru", "Sceny", "Twórczości", "Odry", "Tak i Nie", "Odgłosów", "Tygodnika Kulturalnego", "Życia Literackiego", "Kujaw i Pomorza". Pisał stale felietony o tematyce teatralnej i muzycznej w "Dzienniku Bałtyckim" i "Wieczorze Wybrzeża".
Twórca wielu programów telewizyjnych o tematyce kulturalnej, m.in. „Salon artystyczny Wiesława Nowickiego“, „Twarze” i „Musica noster amor“. Prowadził wywiady dla "Telewizji Trójmiasto" w Gdańsku 1994–1996 oraz "Gdańskiej Telewizji Kablowej" z osobowościami sceny muzycznej takimi jak Wanda Wiłkomirska, Krzysztof Jakowicz, Konstanty Andrzej Kulka. Reżyser filmów biograficznych o Pawle Adamowiczu, Tomaszu Posadzkim oraz Janie Zarębskim.
Źródło informacji: wikipedia.org