Cmentarz Mauzoleum Żołnierzy Radzieckich – wojenna nekropolia Żołnierzy Radzieckich poległych lub zmarłych w wyniku ran i chorób odniesionych w czasie II wojny światowej i tuż po niej, znajdująca się w Warszawie przy ul. Żwirki i Wigury 10.

Cmentarz został założony w latach 1949-1950, skrywa prochy 21 468 żołnierzy radzieckich 1 Frontu Białoruskiego, którzy polegli w walkach o Warszawę w latach 1944-1945. Ich prochy zostały ekshumowane z cmentarzy lokalnych oraz tymczasowych i przeniesione tu po 1949 roku. Nekropolię zaprojektowali Bohdan Lachert (ogólne założenie) i Władysław Niemirski (zieleń), ma ona charakter rozległego parku z elementami mauzoleum o powierzchni 19,2 ha. Otwarto go dokładnie w 5. rocznicę kapitulacji Niemiec.

Prochy żołnierzy pogrzebano w 834 mogiłach, z których 294 to groby indywidualne. Centralną część cmentarza stanowi szeroka aleja, która poprzez trzy tarasy prowadzi do 21-metrowego granitowego obelisku. Napis na obelisku głosi: „Ku wiecznej chwale bohaterskich żołnierzy niezwyciężonej Armii radzieckiej, poległych w bojach z hitlerowskim najeźdźcą o wyzwolenie Polski i naszej stolicy Warszawy”. Po obu stronach obelisku znajdują się monumentalne rzeźby żołnierzy Armii Czerwonej dłuta Jerzego Jarnuszkiewicza (Bohaterstwo) i Stanisława Lisowskiego (Ofiarność). Cmentarz otacza artystycznie skomponowana zieleń, dzieło Władysława Niemirskiego.

Pogrzebani żołnierze byli zgrupowani w następujących formacjach 1 Frontu Białoruskiego:

• 8 Armia Gwardii
• 28, 47, 48, 65,69, 70 Armii
• 2 Armii Pancernej Grupy Kawalerii Zmechanizowanej
• 6 i 16 Armii Lotniczej
• 46 Korpus Strzelecki
• 2 i 7 Korpus Kawalerii
• 1 Korpus Pancerny Gwardii