Walter Warlimont (3 października 1894 w Osnabrück, zm.9 października 1976 w Kreuth) – niemiecki generał z czasów II wojny światowej, zastępca szefa sztabu Wehrmachtu.

Był uczestnikiem I wojny światowej. Służył tam jako dowódca artylerii we Francji, a następnie we Włoszech. W 1918 roku służył we Freikorpsie.

Brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej pomiędzy sierpniem a listopadem 1936 roku jako podpułkownik. Generał Werner von Blomberg skierował Warlimonta do skoordynowania niemieckiej pomocy dla gen. Franco przeciw hiszpańskim siłom rządowym. W 1938 roku został awansowany na pułkownika i stał się dowódcą 26 Pułku Artylerii.

Pomógł generałowi Jodl przygotować plan agresji na Polske w 1939 roku. W 1940 roku awansował do stopnia Generalmajor i przygotowywał plany najazdu na Francję. W 1941 roku przygotowywał również plan najazdu na ZSRR, za co został w 1942 roku awansowany do stopnia Generalleutnant.

W lutym 1943 roku odwiedził w Tunisie feldmarszałka Rommla, aby porozmawiać o wycofaniu wojsk na północ Afryki. W 1944 został awansowany na generała artylerii (General der Artillerie). Gdy alianci wylądowali w Normandii, Warlimont zatelefonował do Jodla w sprawie wypuszczenia niemieckich czołgów do ataku. Jodl odparł, że potrzeba zgody Führera, ale nadeszła ona zbyt późno, żeby odeprzeć atak aliantów. Został ranny w czasie zamachu na życie Hitlera 20 lipca 1944 roku. 22 lipca odbył podróż do Francji aby spotkać się z feldmarszałkiem Rommlem i wiceadmirałem Ruge w celu omówienia pogarszającej się sytuacji w Normandii. We wrześniu 1944 gen.Jodl rozważał decyzję zrobienia z Warlimonta Szefa Sztabu. Jednakże Warlimont odmówił, ponieważ odczuwał skutki zdrowotne z 20 lipca. Do końca wojny Jodl i Warlimont mieli napięte stosunki.

Po klęsce Niemiec w maju 1945 roku został aresztowany przez Amerykanów. Stanął przed Amerykańskim Trybunałem Wojskowym w procesie wyższego dowództwa. Został oskarżony o zbrodnie wojenne (m.in. udział w przygotowaniu tzw. Kommandobefehl) i skazany na dożywocie, które w 1951 zostało zamienione na 18 lat. Zwolniony w 1957 roku z więzienia Landsberg. Zmarł w 1976 roku.