Walenty Hieronim Julian Kamocki herbu Jelita (ur. 30 września 1858 w Suchym Kierzu, zm. 20 czerwca 1923 w Warszawie) – polski lekarz, okulista.

Urodził się w osadzie leśnej Suchy Kierz w gminie Lubochnia k. Rawy Mazowieckiej. Był najstarszym synem Felika Mariana Kamockiego urzędnika Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu i Marianny Agnieszki z Łapińskich h. Lubicz.

Studia medyczne odbył w Uniwersytecie Warszawskim (1876-1881), studia uzupełniające w uniwersytecie w Wiedniu. Po studiach odbył praktykę okulistyczną w prywatnych poliklinikach oftalmologicznych w Berlinie, Paryżu i Heidelbergu.

W 1882 został zatrudniony w Uniwersytecie Warszawskim jako asystent w Katedrze Fizjologii, gdzie pracował do 1886. W latach 1881-1923 pracował w Instytucie Oftalmicznym w Warszawie - początkowo jako asystent, później jako ordynator Oddziału Męskiego (1884-1921), ordynator Oddziału Kobiecego (1921-1923), a w latach 1913-1923 jako lekarz naczelny.

Był pionierem badań nad zmianami cukrzycowymi w tęczówce, zajmował się także leczeniem chorób jagodówki, spojówki oraz leczeniem jaskry. W 1886 przeprowadził pierwsze w Polsce badania nad zwyrodnieniem szklistym w spojówkach. Do okulistyki polskiej wprowadził operację przetokową twardówki według Elliota (1907) i metodę domięśniowego podawania preparatu mlekowego Vistostanu w ciężkich zapaleniach tęczówki.

Dwukrotnie bezskutecznie kandydował na stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Okulistyki; w 1895 w Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1897 w Uniwersytecie Lwowskim.

Od 1908 członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta oraz Krzyżem Komandorskim francuskiej Legii Honorowej. Aktywny działacz instytucji opieki nad ociemniałymi "Latarnia".

Był członkiem Komitetu Narodowego Polskiego (1914-1917).

Ożenił się z Seweryną Józefą Marią z Wołowskich i miał trzy córki. Pochowany został w Warszawie na Powązkach w grobie rodzinnym Kamockich.