Tytus Filipowicz (ur. 21 listopada 1873 w Warszawie, zm. 18 sierpnia 1953 w Londynie) – polski działacz polityczny, dyplomata, publicysta, wolnomularz.

Ukończył szkołę górniczą w Dąbrowie Górniczej. Następnie pracował jako sztygar w kopalni „Flora”. W 1897 został redaktorem socjalistycznego pisma „Górnik”. Początkowo działał w ramach PPS na terenie Zagłębia Dąbrowskiego, a przed I wojną światową stał się jednym z przywódców Polskiej Partii Socjalistycznej. Prowadził niepodległościową propagandę w Londynie w grupie emigracyjnej „Przedświt”, gdzie ukończył Szkołę Nauk Politycznych. W ramach PPS–u współpracował blisko z Józefem Piłsudskim. Razem z Piłsudskim udał się w 1905 r. do Japonii w celu pozyskania tamtejszych władz dla sprawy polskiej. W latach 1907–1914 działał w PPS Frakcji Rewolucyjnej. W 1915 r. został oddelegowany do prowadzenia w Warszawie nieoficjalnego przedstawicielstwa Naczelnego Komitetu Narodowego. Funkcję tę pełnił do 20 maja 1916 r., kiedy to został aresztowany przez okupacyjne władze niemieckie. Na początku 1917 r. pełnił funkcję referenta prawno-historycznego w Departamencie Stanu Tymczasowej Rady Stanu. Jednocześnie pracował w nieoficjalnym biurze prasowym przy przedstawicielu austro-węgierskiego Armeeoberkommando w Warszawie, płk. Paiču. W związku z tym w maju 1917 r. został ponownie aresztowany przez niemiecką policję i zwolniony pod warunkiem wyjazdu do Krakowa. W okresie od czerwca do grudnia 1917 r. kierował biurem informacyjnym Naczelnego Komitetu Narodowego w Wiedniu, zaś od stycznia do listopada 1918 r. pełnił funkcję zastępcy przedstawiciela Rady Regencyjnej w Wiedniu. W dniach 16-17 listopada 1918 r. kierował Ministerstwem Spraw Zagranicznych. W okresie od 18 listopada do 13 grudnia 1918 r. pełnił funkcję wiceministra w MSZ. W latach 1921–1933 pełnił następujące funkcje dyplomatyczne:

• przewodniczącego „Misji specjalnej na Kaukaz Południowy” w randze Ministra Pełnomocnego III klasy,
• chargé d'affaires w ZSRR (1921),
• posła w Finlandii,
• posła w Belgii,
• ambasadora w Stanach Zjednoczonych (1929–1932), od 1930 również posła w Meksyku,
• ambasadora w ZSRR (1933).

W 1934 wraz Gabrielem Czechowiczem utworzył Polską Partię Radykalną. W latach 1941–1942 i 1949–1953 był członkiem Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej. W styczniu 1937 był prezesem komitetu głównego Polskiego Czerwonego Krzyża.

Po II wojnie światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Pełnił obowiązki przewodniczącego Polskiego Stronnictwa Demokratycznego (1945–1947), z którego został wykluczony w 1947 za poparcie udzielone prezydentowi Zaleskiemu.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)