Tadeusz Adam Kasprzycki (ur. 16 stycznia 1891 w Warszawie, zm. 4 grudnia 1978 w Montrealu) – generał dywizji Wojska Polskiego, Minister Spraw Wojskowych w latach 1935-1939.

Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie (1909), studiował nauki społeczne, przyrodnicze i prawo w Sorbonie i w Wyższej Szkole Nauk Politycznych w Paryżu oraz w Uniwersytecie w Genewie. Działał w Związku Walki Czynnej i w Związku Strzeleckim. Ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką w Stróży i Kurs Wyższej Szkoły Oficerskiej, oraz brał czynny udział w pracach Związku Strzeleckiego, komenderując oddziałem Związku w Paryżu.

Od sierpnia 1914 dowódca Pierwszej Kompanii Kadrowej Legionów Polskich, potem w sztabie I Brygady (porucznik i kapitan). Od listopada 1914 organizator i komendant POW w Warszawie i Lublinie. W 1915 przeniesiony do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej, komendant organizacji w Warszawie i Lublinie. W 1917 utworzył Związek Polskich Organizacji Wojskowych. Był pracownikiem Biura Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu.

7 listopada 1918 objął dział organizacyjny w Dowództwie Wojsk Polskich w Lublinie. Od 3 grudnia 1918 kierował Adiutanturą Generalną Naczelnego Wodza i Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. W latach 1919-1921 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Równocześnie studiował w Prywatnej Szkole Nauk Politycznych (franc. École libre des sciences politiques). Od 1921 do marca 1927 był kolejno szefem Wydziału Planów - zastępcą szefa Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej, szefem Oddziału IIIa BŚRW i szefem Oddziału III Sztabu Generalnego WP. Trzeciego maja 1922 zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty, a 31 marca 1924 awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

17 marca 1927 Prezydent RP mianował go dowódcą 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. Obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją delegata Polski na konferencję rozbrojeniową i Komisję Wojskową Ligi Narodów. 1 stycznia 1929 Prezydent RP awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 5. lokatą w korpusie generałów. 19 czerwca 1931 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 19 DP, a 7 lipca 1931 wyznaczony na stanowisko zastępcy I wiceministra Spraw Wojskowych. 2 lipca 1934 Prezydent RP mianował go I wiceministrem spraw wojskowych. 12 maja 1935, po śmierci Józefa Piłsudskiego, Prezydent RP, na wniosek Prezydenta Rady Ministrów Walerego Sławka powierzył mu kierownictwo Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 13 października 1935 do 30 września 1939 był Ministrem Spraw Wojskowych w rządach Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. 19 marca 1936 Prezydent RP awansował go na generała dywizji.

W 1936 został przewodniczącym Komitetu Głównego Zjazdu Ziem Górskich zorganizowanego w sierpniu 1936 w Sanoku.

Wiosną 1939 roku żona generała popełniła samobójstwo, a syn - uczeń gimnazjum - zerwał kontakty z ojcem. Prawdopodobną przyczyną tych rodzinnych komplikacji był romans z aktorką Zofią Kajzerówną.

Za sprawą Kasprzyckiego powstała droga wiodąca grzbietem Gubałówki w Zakopanem - generał zamierzał w tym rejonie wybudować swoją willę.

Podczas kampanii wrześniowej wraz z rządem ewakuował się do Rumunii, gdzie został internowany. Z Rumunii w 1944 roku przez Turcję przybył do Wielkiej Brytanii. Od roku 1954 przebywał na emigracji w Kanadzie, gdzie zmarł.

Podanie Kasprzyckiego o przyjęcie do służby wojskowej na Zachodzie zostało odrzucone przez rząd Sikorskiego: Pan jest odpowiedzialny za nieprzygotowanie do wojny nowoczesnej, a więc i za poniesioną klęskę, która nie jest wolna od hańby. Niech Pan Generał pozostanie w Băile Herculane. Ojczyzna nie chce Pana usług. Minister opieki społecznej w rządzie Sikorskiego Jan Stańczyk (PPS) chciał postawić m.in. Kasprzyckiego przed Trybunałem Stanu.

Na emigracji stronił od polityki i nie usiłował odgrywać żadnej roli publicznej. Był teozofem. Kasprzycki jest autorem Kartek z dziennika oficera I Brygady. W 1977 roku uzyskał doktorat honoris causa nauk politycznych na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie (PUO).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1931)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi (1930)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Znak oficerski „Parasol”
• Odznaka „Znak Pancerny”
• Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa, 1928)
• Order Krzyża z Orłem I klasy (Estonia, 1938)