Stefania Grzeszczak ps. "Stefa" (ur. 10 lutego 1923 w Warszawie, zm. 15 września 1944 tamże) – łączniczka, uczestniczka powstania warszawskiego w III plutonie "Felek" 2. kompanii "Rudy" batalionu "Zośka". Siostra Aleksandry Grzeszczak (ps. "Oleńka"). Córka Stefana.

Podczas okupacji służyła w 2. drużynie plutonu żeńskiego "Oleńka". Na czas powstania przyłączona do baonu "Zośka". Wraz ze swoim oddziałem służyła na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie.

11. dnia powstania warszawskiego wraz z pięcioma żołnierzami (Jerzy Gawin, Andrzej Samsonowicz, Jerzy Rządkowski, Tadeusz Sumiński, Wojciech Markowski) i dwiema sanitariuszkami (Irena Kołodziejska, Grażyna Zasacka), została odcięta od batalionu podczas walk w obronie cmentarzy wolskich. Grupa ta w dniach następnych przebiła się do Kampinosu, stamtąd na Żoliborz, później zaś, przechodząc kanałami na Stare Miasto, dotarła do swego oddziału.

Stefania poległa 15 września 1944 w walkach powstańczych przy ul. Wilanowskiej 1 na Czerniakowie. Miała 20 lat. Pochowana w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu "Zośka" na Wojskowych Powązkach w Warszawie. Tam też znajduje się symboliczny grób jej siostry Aleksandry Grzeszczak "Oleńki", która 30 stycznia 1944 została aresztowana, torturowana, po czym rozstrzelana w gruzach getta.

Została dwukrotnie odznaczona Krzyżem Walecznych.