Stefan Siczek (ur. 20 września 1937 w Siczkach, zm. 31 lipca 2012 w Radomiu) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy radomski w latach 1992–2012.

Urodził się 20 września 1937 w Siczkach w gminie Jedlnia-Letnisko. Jego rodzicami byli Jan i Julianna z domu Kamińska, miał sześcioro rodzeństwa. W czasie II wojny światowej wraz z rodziną i innymi mieszkańcami Siczek został wysiedlony. W 1951 został uczniem Niższego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Krakowie. Po jego zamknięciu przez władze komunistyczne w następnym roku miał trudności z przyjęciem do szkoły państwowej. Naukę kontynuował w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu, gdzie w 1955 zdał egzamin maturalny.

W latach 1955–1961 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Tonsurę przyjął 17 listopada 1956 przez posługę biskupa diecezjalnego sandomierskiego Jana Kantego Lorka. Święcenia subdiakonatu otrzymał 13 listopada 1960 z rąk biskupa pomocniczego sandomierskiego Piotra Gołębiowskiego, a święcenia diakonatu 8 grudnia 1960 z rąk Jana Kantego Lorka. 27 maja 1961 odebrał w katedrze sandomierskiej z rąk Jana Kantego Lorka święcenia kapłańskie.

Z powodu odmowy wydania paszportu nie wyjechał do Rzymu, aby studiować na Uniwersytecie Gregoriańskim. W związku z tym w latach 1963–1967 odbył studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył z tytułem magistra prawa kanonicznego. Tematem jego pracy magisterskiej było Powinowactwo jako przeszkoda małżeńska w prawodawstwie żydowskim, rzymskim i germańskim. W 1971 uzyskał stopień doktora prawa kanonicznego na podstawie dysertacji Organizacja i kompetencja foralnego oficjalatu w Sandomierzu w latach 1522–1763. W 1973 ukończył Prymasowskie Studium Życia Wewnętrznego w Warszawie.

Pracował jako wikariusz w parafiach: Nawrócenia św. Pawła Apostoła Sandomierzu (1961–1963), św. Idziego w Suchej (1967–1969) oraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Ćmielowie (1969–1972).

W latach 1972–1986 był wykładowcą i ojcem duchownym w seminarium duchownym w Sandomierzu. W tym czasie pełnił również funkcje: obrońcy węzła małżeńskiego w Sądzie Kościelnym w Sandomierzu, diecezjalnego kierownika Pielgrzymki Roku Świętego do Rzymu i sędziego diecezjalnego w Sądzie Kościelnym Diecezji Sandomiersko-Radomskiej w Radomiu. Następnie w latach 1986–1992 był kapelanem Domu Generalnego Służek Najświętszej Maryi Panny w Mariówce. Pracował jako wykładowca prawa kanonicznego najpierw w latach 1993–2001 w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu, a następnie na Wydziale Teologicznym (i – po zmianach strukturalnych – w Instytucie Teologicznym) Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Radomiu.

25 marca 1992 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym nowo powołanej diecezji radomskiej ze stolicą tytularną Dagnum. Sakrę biskupią przyjął 11 kwietnia 1992 przed katedrą w Radomiu. Głównym konsekratorem był kard. Józef Glemp, arcybiskup metropolita warszawski i prymas Polski, a współkonsekratorami Stanisław Nowak, arcybiskup metropolita częstochowski, i Edward Materski, biskup diecezjalny radomski. Jako swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Vivere Evangelio” (Żyć Ewangelią).

W diecezji radomskiej sprawował urzędy wikariusza generalnego, moderatora kurii diecezjalnej i przewodniczącego Wydziału ds. Stałej Formacji Kapłańskiej i Życia Konsekrowanego. Dwukrotnie pełnił funkcję administratora diecezji – pierwszy raz po śmierci bpa Jana Chrapka (od 20 października 2001 do 25 maja 2002), drugi raz po nominacji bpa Zygmunta Zimowskiego na urząd w Watykanie (od 1 lipca do 12 listopada 2009). Ponadto od 1992 był prałatem-dziekanem Kapituły przy Kaplicy Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej.

W 2011 otrzymał tytuł honorowego obywatela gminy Jedlnia-Letnisko.

Od wakacji 1992 mieszkał w budynku Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu. Zmarł w swoim mieszkaniu 31 lipca 2012. 4 sierpnia 2012 po mszy pogrzebowej w katedrze radomskiej został pochowany w grobowcu biskupów radomskich na cmentarzu przy ulicy Limanowskiego w Radomiu.