Stefan Grabowski herbu Oksza (ur. 24 czerwca 1767 w Ostaszynie k.Nowogródka, zm. 4 czerwca 1847 w Warszawie), generał dywizji Armii Królestwa Polskiego, tajny radca i polityk. Uzyskał pruski tytuł hrabiego w 1798 roku. Kalwinista.

Syn Tomasza Mariana Grabowskiego, generał-majora wojsk litewskich i Doroty z Ottenhauzenów. Brat stryjeczny Pawła Jerzego Grabowskiego, koniuszego Wielkiego Księstwa Litewskiego, krewny Zygmunta Ksawerego i Pawła pułkownika, stryj Karola, oficera wojsk polskich.

Kształcił się w l. 1771 - 1774 Korpusie kadetów - Szkole Rycerskiej w Warszawie. Potem służył w 7 regimencie litewskim. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 w stopniu pułkownika. Po zwycięstwie targowiczan pozostał w służbie. W 1793 przystąpił do sprzysiężenia insurekcyjnego na Litwie. W powstaniu kościuszkowskim dowodził samodzielnym oddziałem w obronie Wilna, w bitwie pod Sołami, dowodził wyprawą dywersyjną na tyłach rosyjskich pod Mińskiem. Stoczył przegraną bitwę pod Lubaniem i kapitulował honorowo koło Słucka. Rosjanie nie dotrzymali umowy i został wzięty do niewoli i zesłany na Syberię. W 1796 został uwolniony przez cara Pawła i powrócił do Wilna. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego. W roku 1812 przewodniczący Komitetu Wojskowego Litwy i dowódca 12 pułku piechoty armii Księstwa Warszawskiego. Walczył po stronie Francji przeciwko Rosji biorąc udział w kampanii na Moskwę. Awansował na generała. W kampanii saskiej w 1813 został wzięty do niewoli rosyjskiej w bitwie pod Lipskiem. Gdy wrócił do kraju pozyskał względy cesarza Aleksandra I. Od 1815 r. dowódca Brygady Piechoty w armii Królestwa Polskiego, od 1816 dyrektor generalny Komisji Wojny. Dzięki poparciu Wielkiego Księcia Konstantego od 1820 członek Rady Stanu i minister-Sekretarz stanu Królestwa Polskiego od 1825. Generał dywizji z 1826. Uczestniczył w wojnie rosyjsko tureckiej.

Po wybuchu powstania w 1830 wyjechał do Petersburga. Po upadku powstania listopadowego jako minister sekretarz stanu wszedł w skład powołanego przez Rosjan Rządu Tymczasowego Królestwa Polskiego. Od 1832 członek Rady Państwa Imperium Rosyjskiego.

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy z nadania Aleksandra I Romanowa. Za zasługi został odznaczony Orderem Orła Białego 30 czerwca 1830 roku. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 25 lat służby.

Był członkiem 3 niższych wileńskich lóż wolnomularskich w 1781 roku.