Stefan Bronisław Flukowski (ur. 18 sierpnia 1902 w Warszawie, zm. 8 maja 1972 w Świnoujściu), polski pisarz i poeta związany z grupą literacką Kwadryga, jeden z pierwszych i najważniejszych przedstawicieli surrealizmu w Polsce. Tłumacz dzieł Anatola France'a czy Paula Éluarda. Podporucznik piechoty Wojska Polskiego II RP.

Pochodził z rodziny rzemieślniczej. Ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Studiował filozofię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i równolegle prawo. W latach 1926-1937 pracował jako aplikant sądowy, aplikant adwokacki i asesor sądowy. Był współzałożycielem i członkiem grupy literackiej Kwadryga, a także redaktorem związanego z nią czasopisma „Kwadryga”, na łamach którego debiutował w 1927. Książkowo debiutował w 1929 tomem poetyckim Słońce w kieracie. Stale współpracował z czasopismami „Droga” (1931-1933), „Pion” (1934, 1936-1937), „Rocznik Literacki” (1934-1936) i „Tygodnik Ilustrowany”. Brał czynny udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, dostał się do niewoli. Przebywał w Oflagu II B Arnswalde i Oflagu II C Woldenberg, gdzie był jednym z animatorów kulturalnych i współtwórcą teatru jenieckiego, dla którego napisał kilka sztuk (Jajko Kolumba, jednoaktówki Tęsknota za Julią, Gwiazda dwóch horyzontów, dwuaktówka Chwila królewskiej niemocy).

Od 1946 zamieszkał w Krakowie, gdzie został kierownikiem literackim Teatru im. Juliusza Słowackiego (1946-1947) i prezesem krakowskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Publikował m.in. w pismach „Odrodzenie” (1945-1949), „Twórczość” (1946-1958 z przerwami), „Nowiny Literackie” (1947-1948), „Tygodnik Powszechny” (1947-1948). Redagował serię Nowy Teatr, w której wydano w 1948 pierwodruki sztuk W małym dworku i Szewcy autorstwa Stanisława Ignacego Witkiewicza. W 1950 przeniósł się do Warszawy, gdzie został redaktorem w Naszej Księgarni. Ponadto był organizatorem działalności kulturalnej i dydaktycznej w Pałacu Młodzieży. W latach 50. i później twórczość własną oraz tłumaczenia publikował m.in. w pismach „Nowa Kultura”, „Współczesność”, „Odgłosy”, „Kultura”, „Życie Literackie”, „Tygodnik Kulturalny”, „Poezja”.

Zmarł nagle podczas pobytu w Świnoujściu. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw. 32B-1-22).

Twórczość

Jego twórczość bliska była Awangardzie Krakowskiej. Podczas gdy Tadeusz Peiper czy Julian Przyboś dążyli do wyrażenia wieczności w obrazach teraźniejszości czy codzienności, Flukowski wręcz odwrotnie: metaforą wieczności wyrażał cykliczność teraźniejszości. Poeta przeciwstawiał się jednocześnie popularnemu wówczas nowatorstwu formy, wyrażając postulat prostoty języka.

Poezja Flukowskiego wyrażała apoteozę pracy, jako podstawowej wartości świata. Stałym motywem w jego twórczości był obraz codziennych ludzkich prac jako dokończenie boskiego aktu stworzenia.

Poezja

• Słońce w kieracie (1929)
• Dębem rosnę (1932)
• Napomknięte cieniem 1961
• Rzeka gwiazdy (1965)
• Po stycznej słońca (1971)
• Oko byka (1973)

Proza

• Pada deszcz (1931) – zbiór opowiadań
• Urlop bosmanmata Jana Kłębucha (1939) – powieść
• Płomień róży (1959) – opowieść biograficzna o Słowackim i Norwidzie

Dramat

• Odys u Feaków (1939)
• Tęsknota za Julią (1940)
• Jajko Kolumba (1941)
• Gwiazda dwóch horyzontów
• Chwila królewskiej niemocy
• Oranżeria (1949)

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski