Stanisław Szenic (ur. 13 stycznia 1904 w Pakości, zm. 28 listopada 1987 w Warszawie), polski prawnik, pisarz, varsavianista.

Ukończył Gimnazjum w Inowrocławiu oraz Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniwersytetu Poznańskiego, pracował jako sędzia (m.in. przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych i Ministerstwie Sprawiedliwości). Od października 1944 wraz z Bolesławem Rumińskim i Alfredem Wiślickim przygotowywał grupy operacyjne i jako pełnomocnik Komitetu Ekonomicznego przy Radzie Ministrów kierował przejęciem zakładów przemysłowych w województwie poznańskim (1945). Został w Poznaniu prezesem Polskiego Związku Zachodniego.

W latach 1945-1948 członek Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie (w stopniu podpułkownika). Później był m.in. kierownikiem Działu Niemcoznawczego w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych i kierownikiem Redakcji Literatury Niemieckiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym (1955-1962).

Pierwszą książkę opublikował w 1937; był to komentarz prawniczy Nabycie obywatelstwa na mocy Konwencji Genewskiej dla Górnego Śląska. Po II wojnie światowej wydał kilkanaście książek, poświęconych historii Polski (w szczególności Warszawy) i tematyce niemcoznawczej.

Niektóre publikacje

• Generałowie i Hitler
• Za zachodnią miedzą
• Pitaval warszawski
• Pitaval wielkopolski
• Maria Szymanowska i jej czasy (z T. Sygą)
• Maria Kalergis
• Franciszek Liszt
• Większy niż król ten książę
• Ongiś
• Najstarszy szlak Warszawy (z Józefem Chudkiem)
• Królewskie kariery warszawianek
• Ochmistrzynie i faworyty królewskie
• Larum na traktach Warszawy
• Mars i Syrena
• Ani triumf, ani zgon
• Cmentarz Powązkowski (3 części - 1790-1850, 1851-1890, 1891-1918)