Stanisław Królicki (ur. 10 lutego 1893 w Kętach, zm. 28 listopada 1939) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Stanisław Królicki ukończył w Kętach szkołę realną i seminarium nauczycielskie. Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Związku Strzeleckiego, w którym ukończył szkołę podoficerską. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w 1. Kompanii Kadrowej 1 Pułku Ułanów Władysława Beliny-Prażmowskiego. Po kryzysie przysięgowym internowany w obozie w Szczypiornie, a następnie jako obywatel austriacki przeniesiony do obozu w Marmarosz Sziget i powołany do armii austriackiej. W 1917 roku po ukończeniu szkoły oficerskiej skierowany na front włoski.

Od 11 listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim kolejno: do czerwca 1927 w szeregach 11 Pułku Ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu, a następnie w 12 Pułku Ułanów. W 1927 awansował do stopnia majora, a w 1933 – podpułkownika. Od czerwca 1927 do 1929 pełnił w 19 Pułku Ułanów w Ostrogu Wołyńskim obowiązki dowódcy szwadronu, a następnie kwatermistrza. W 1929 został przeniesiony do 17 Pułku Ułanów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku i obowiązki te pełnił do 1937 roku. Ukończył m.in. kursy: dowódców pułków kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu w 1931 roku i w 1934 roku dowódców pułków piechoty w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W lipcu 1937 objął funkcję dowódcy 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. 19 marca 1939 roku awansował do stopnia pułkownika. W lipcu 1939 został przeniesiony na własną prośbę na dowódcę 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Biedrusku pod Poznaniem. Na jego czele uczestniczył w kampanii wrześniowej w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 17 września pod Zamościem Kampinoskim został ciężko ranny. Przewieziony do szpitala zmarł 28 listopada w Modlinie, gdzie został pochowany. W 1945 jego zwłoki zostały ekshumowane i przeniesione na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.