Stanisław Jasiukowicz, ps. „Opolski” (ur. 8 grudnia 1882 w Głogowcu, zm. 22 października 1946 w Moskwie (więzienie Butyrki)) – polski polityk, jeden z czołowych polityków Narodowej Demokracji.

Syn Ignacego Jasiukowicza. Studiował inżynierię lądową i prawo w Petersburgu, w Monachium obronił doktorat z ekonomii. W czasie studiów należał do tajnej organizacji patriotycznej Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Pisywał artykuły do Przeglądu Wszechpolskiego. Wstąpił do Narodowej Demokracji, był też członkiem Ligi Narodowej. W niepodległej Polsce działał w Narodowym Zjednoczeniu Ludowym, a od 1920 w Związku Ludowo-Narodowym. W latach 1920–1935 był posłem na Sejm II RP (na Sejm Ustawodawczy oraz I, II i III kadencji).

W czasie wojny czynny był w konspiracji narodowców. W 1943 jako jeden z trzech zastępców Delegata Rządu na Kraj wszedł w skład Delegatury Rządu na Kraj. W lipcu 1944 został ministrem. Wszedł do Krajowej Rady Ministrów (istniejącej od 26 lipca 1944). Nadzorował departamenty: Finansów, Rolnictwa, Przemysłu i Handlu, nadzorował kontrolę państwową i politykę zagraniczną. W marcu 1945 został aresztowany przez NKWD wraz z 15 innymi przywódcami Polskiego Państwa Podziemnego. Bezprawnie sądzony w Moskwie w procesie szesnastu, został 21 czerwca 1945 skazany na 5 lat więzienia. Zmarł na serce w szpitalu więziennym na Butyrkach.

Ordery

Pośmiertnie, postanowieniem prezydenta Lecha Kaczyńskiego z 11 listopada 2006, „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju, za upowszechnianie wiedzy o dziejach Narodu Polskiego” został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.