Stanisław Mieczysław Dębicki (ur. 1866 Lubaczowie, zm. w sierpniu 1924 w Krakowie) – polski malarz i ilustrator książek.

Studiował malarstwo w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza, następnie w Akademii monachijskiej. W latach 1890-1891 studiował w Akadémie Colarossi w Paryżu.

Początkowo pracował jako nauczyciel rysunku w Szkole Przemysłu Ceramicznego w Kołomyi, potem przyjął posadę w prywatnej Szkole Rysunku Marcelego Harasimowicza we Lwowie. Od 5 listopada 1909 r. był zatrudniony w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, początkowo jako asystent, od 1910 r. docent, a od 27 października 1911 r. na stanowisku profesora, obejmując osieroconą po śmierci Stanisława Wyspiańskiego katedrę malarstwa religijnego i dekoracyjnego. Prezydent Rzeczypospolitej pismem z 24 marca 1923 r. mianował Dębickiego profesorem zwyczajnym z datą 1 kwietnia 1923 r.

Dębicki odszedł na emeryturę 30 września 1923 r. W ciągu tego okresu przez jego pracownię przewinęło się blisko osiemdziesięciu studentów.

W okresie krakowskim Stanisław Dębicki był również pedagogiem w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet, prowadzonej przez Marię Niedzielską.

Tworzył m.in. w stylu secesji. Malował generalnie niewiele, poświęcając się głównie pracy pedagogicznej. Uprawiał zdobnictwo książki.

Zmarł w pierwszej połowie sierpnia 1924 w Krakowie, a 30 października 1924 został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.