Stanisław Bury-Burzymski – pułkownik, oficer W.P, urodził się dnia 11.07.1904 roku w Mińsku Litewskim, (obecna stolica Białorusi – Mińsk). Początkowo uczęszczał do szkoły w Mińsku Litewskim. Póżniej cała rodzina opuściła Mińsk, (prawdopodobnie w 1921), przeniosła się  na tereny Polski, początkowo do wsi Sitki w gminie Klembów (około 10 km na północny wschód od Wołomina), potem do Torunia. W Toruniu kontynuował naukę w szkole średniej technicznej. Od 1.10.1924 r. do 30. 06.1925 r, zatrudniony był w Pomorskiej Elektrowni Krajowej Gródek S.A. w Toruniu, w charakterze technika kreślarza.

Od lipca 1925 został powołany do czynnej służby wojskowej, uczęszczał również do Szkoły Podchorążych Rezerwy S.P. w Grudziądzu do 30.10.1926 r. Następnie został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył w roku 1929 r. w stopniu podporucznika. Później został skierowany do 2.Pułku Saperów Kolejowych w Legionowie, w tym czasie otrzymał awans na stopień porucznika. W 1937 roku poślubił Jadwigę Finkowską.

W maju 1938 skończył kurs dla oficerów technicznych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Modlinie i awansował na stopień kapitana. Do 30.08.1939 roku był dowódcą kompanii mechanicznej 2.Batalionu Mostów Kolejowych w Legionowie.

Od 1.09.1939 roku brał udział w Kampanii Wrześniowej  II Wojny Światowej, był dowódcą Kompanii Mechanicznej i Grupy Kolejowej w obronie Warszawy i Modlina. Uczestniczył w walkach na przedpolach Warszawy, po rozbiciu kompanii został (od 15 IX 1939) kwatermistrzem Grupy Bojowej płk M. Więckowskiego.  

Po kapitulacji został wzięty do niewoli niemieckiej jako jeniec wojskowy. W Gross Born był więziony w okresie od 8.10.1939 do 28.01.1945 roku, w Oflagu II B, (dzisiaj Borne Sulinowo).

Za zasługi w obronie Polski, w wojnie z Niemcami, został odznaczony Odznaką Grunwaldzką w 1946 r.  Za Kampanię Wrześniową w styczniu 1947 roku, otrzymał srebrny order Virtuti Militari, następnie 1951 roku, został odznaczony Wojskowym Medalem za Warszawę. 

Po zakończeniu wojny został powołany od 1.08.1945 roku do służby zawodowej  W.P.  w Sztabie Generalnym Komunikacji Wojskowej w Olsztynie.  W 1946 roku, awansował na majora a w 1951 roku dostał awans na podpułkownika. 

Pracował w Olsztynie na stanowisku Szefa Delegatury Sztabu Generalnego, na etacie pułkownik-inżynier i pełnił funkcję do sierpnia 1952 roku.

W sierpniu 1952, został przeniesiony do Wrocławia, gdzie w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych, pracował na etacie wykładowcy, pułkownika-inżyniera do 23.11.1955 roku. W 1955  r. przeszedł do rezerwy.

Pomimo tego dalej kontynuował pracę zawodową we Wrocławskim Zarządzie Przemysłu Wojewódzkiego. Następnie w Państwowej Fabryce Budowy Wagonów we Wrocławiu – Pafawag, jako główny inżynier Zakładu W-1.

Będąc w stanie spoczynku, udzielał się społecznie i zawodowo w organizacji kombatanckiej,  Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD) oddziału dolnośląskiego – był członkiem zarządu. W roku 1970, w kwietniu awansował na stopień pułkownika.

Zmarł we Wrocławiu 24.09.1986 roku. Pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

Opracowanie i zdjęcia, na podstawie dokumentów i notatek rodziny Bury-Burzymskich.