Rosemarie „Rosi” Mittermaier (ur. 5 sierpnia 1950 w Reit im Winkl, zm. 4 stycznia 2023 w Garmisch-Partenkirchen) – niemiecka narciarka alpejska reprezentująca Niemcy Zachodnie, trzykrotna medalistka olimpijska, czterokrotna medalistka mistrzostw świata, a także zdobywczyni Pucharu Świata.

Kariera

Pierwszy sukces w karierze Rosi Mittermaier osiągnęła w 1967 roku, kiedy została mistrzynią kraju w slalomie gigancie. Jeszcze w tym samym roku dołączyła do reprezentacji RFN i zadebiutowała w zawodach Pucharu Świata. Pierwsze punkty zdobyła 1 lutego 1967 roku na stokach Monte Bondone, zajmując szóste miejsce w slalomie. Były to jej jedyne punkty w sezonie 1966/1967, w którym zajęła ostatecznie 27. miejsce. Pierwsze pucharowe podium wywalczyła 17 marca 1968 roku w Aspen, zajmując trzecie miejsce w gigancie. W zawodach tych wyprzedziły ją tylko Nancy Greene z Kanady oraz Francuzka Marielle Goitschel. W sezonie 1967/1968 punktowała jeszcze kilkukrotnie, jednak nie stawała już na podium. W klasyfikacji generalnej była dwunasta, a w klasyfikacji giganta zajęła ósme miejsce. W lutym w 1968 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Grenoble, gdzie jej najlepszym wynikiem było dwudzieste miejsce w gigancie.

Sezon 1968/1969 zaczęła od zajęcia drugiego miejsca w gigancie podczas zawodów rozgrywanych 11 grudnia 1968 roku w Val d’Isère. W kolejnych startach jeszcze trzykrotnie stawała na podium: 10 stycznia w Grindelwald była druga w zjeździe, 16 stycznia w Schruns odniosła pierwsze pucharowe zwycięstwo wygrywając slalom, a 23 marca 1969 roku w Waterville Valley w tej samej konkurencji była druga. Dało jej to siódme miejsce w klasyfikacji generalnej, czwarte w slalomie i piąte w klasyfikacji zjazdu. Kolejne zwycięstwo odniosła 14 marca 1970 roku w Voss, gdzie była najlepsza w slalomie. Było to jej jedyne podium w sezonie 1969/1970, który ukończyła na jedenastej pozycji. W 1970 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Val Gardena, zajmując między innymi piąte miejsce w kombinacji i siódme w gigancie.

W sezonie 1970/1971 na podium stawała dwa razy: 29 stycznia w Saint-Gervais była trzecia w slalomie, a 20 lutego 1971 roku w Sugarloaf zajęła trzecie miejsce w gigancie. Poza tymi startami wielokrotnie punktowała, co pozwoliło jej zająć czternaste miejsce w klasyfikacji generalnej. Rok później także nie wygrała żadnych zawodów, jednak na podium stawała czterokrotne: 18 grudnia 1971 roku w Sestriere i 4 stycznia w Oberstaufen była druga w slalomie, 1 marca w Heavenly Valley była druga w gigancie, a 17 marca 1972 roku w Pra Loup zajęła trzecie miejsce w slalomie. Sezon ten zakończyła na szóstej pozycji, w klasyfikacji slalomu była czwarta, w gigancie siódma, a w zjeździe zajęła dziesiąte miejsce.

Przez dwa kolejne sezony zajmowała drugie miejsce w klasyfikacji slalomu, ulegając kolejno Francuzce Patricii Emonet i swej rodaczce Chriście Zechmeister. W tym czasie na podium stawała ośmiokrotnie, odnosząc trzy zwycięstwa: 2 lutego 1973 roku w Schruns, 27 lutego w Abetone i 8 marca 1974 roku w Wysokich Tatrach wygrywała slalom. W klasyfikacji generalnej była jednak czwarta w sezonie 1972/1973 i siódma w sezonie 1973/1974. Z rozgrywanych w lutym 1974 roku mistrzostw świata w Sankt Moritz także wróciła bez medalu. Zajęła tam szóste miejsce w slalomie, a rywalizacji w zjeździe i gigancie nie ukończyła.

Mittermaier wygrała czwarte zawody sezonu 1974/1975 (slalom 13 grudnia w Cortina d’Ampezzo), w kolejnych startach jeszcze siedmiokrotnie stając na podium. W żadnych jednak nie zwyciężyła, zajmując pięć razy trzecie miejsce i dwa razy drugie. Pierwszy raz w karierze stanęła za to na podium klasyfikacji generalnej, zajmując trzecie miejsce za Austriaczką Annemarie Moser-Pröll i Hanni Wenzel z Liechtensteinu. W pozostałych klasyfikacjach najlepszy wynik osiągnęła w zjeździe, w którym była szósta. Najlepsze wyniki osiągała jednak w sezonie 1975/1976, kiedy zdobyła Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Zdobyła także Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach slalomu i kombinacji, a w gigancie była trzecia za Lise-Marie Morerod ze Szwajcarii i Austriaczką Moniką Kaserer. Na podium stawała trzynaście razy, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa: 17 grudnia w Cortina d’Ampezzo w kombinacji, 22 stycznia w Bad Gastein w slalomie oraz 5 i 6 marca 1976 roku w Copper Mountain, gdzie była kolejno najlepsza w gigancie i slalomie.

Największe sukcesy osiągnęła na igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku w 1976 roku, gdzie w trzech startach zdobyła trzy medale. Najpierw zwyciężyła w zjeździe, wyprzedzając bezpośrednio Austriaczkę Brigitte Totschnig oraz Cindy Nelson z USA. Następnie była druga w gigancie, rozdzielając na podium Kanadyjkę Kathy Kreiner i Francuzkę Daniele Debernard. Do zwycięstwa w tych zawodach Niemce zabrakło 0,12 sekundy. Następnie wystartowała w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe zajmowała drugie miejsce, tracąc do prowadzącej rodaczki, Pameli Behr 0,09 sekundy. W drugim przejeździe uzyskała najlepszy wynik, co dało jej złoty medal, przed Włoszką Claudią Giordani i Hanni Wenzel. Igrzyska w Innsbrucku były także mistrzostwami świata, jednak kombinację rozegrano tylko w ramach drugiej z tych imprez. W konkurencji tej Mittermaier także była najlepsza, wyprzedzając Danièle Debernard i Hanni Wenzel. Po zakończeniu sezonu 1975/1976 zakończyła karierę.

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw RFN, w tym czternaście złotych: w slalomie w latach 1967, 1969, 1970, 1972 i 1973, gigancie w latach 1969-1971 i 1973 oraz kombinacji w latach 1967-1971. W 1976 roku otrzymała nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[2]. Została także wybrana najlepszą sportsmenką 1976 roku w RFN, a w 2007 roku została odznaczona Bawarskim Orderem Zasługi. Jej imieniem (Rosi-Mittermaier-Tunnel) nazwano najwyżej w Europie położony (2830 m n.p.m.) tunel drogowy, znajdujący się w Alpach Ötztalskich w Tyrolu.

Jej siostry: Evi i Heidi, mąż Christian Neureuther oraz ich syn, Felix Neureuther, również uprawiali narciarstwo alpejskie.