Reiner Stahel, fin. Rainer Stahel (ur. 5 stycznia 1892 w Bielefeld, zm. 1952 lub 1955 w ZSRR) – niemiecki i fiński wojskowy ostatecznie w stopniu generała-porucznika (generalleutnant), urzędnik państwowy, członek NSDAP. Dowódca niemieckiego garnizonu Wilna w czasie operacji „Ostra Brama”, dowódca garnizonu Warszawy na początku powstania warszawskiego, od 22 sierpnia 1944 szef niemieckiego garnizonu Bukaresztu. Aresztowany w Rumunii przez NKWD, resztę życia spędził w sowieckich łagrach.

Stahel wstąpił do Armii Cesarstwa Niemieckiego podczas I wojny światowej, początkowo w randze porucznika w 27 batalionie strzelców 130 pułku piechoty. Przed końcem wojny służył w Finlandii, gdzie po klęsce Niemiec w wojnie przeszedł do służby wojskowej w armii fińskiej. W 1918 w stopniu majora armii fińskiej walczył w Karelii. W roku 1933 został awansowany do rangi pułkownika i objął dowodzenie garnizonu miasta Turku. W tym samym roku złożył swoją dymisję w armii fińskiej i powrócił do III Rzeszy, w związku z rozpoczętą remilitaryzacją Rzeszy.

W niemieckiej armii staż rozpoczął od stopnia kapitana. Początkowo był urzędnikiem w Ministerstwie Lotnictwa odpowiedzialnym za opracowywanie projektów obrony powietrznej Niemiec. W roku 1938 dowodził 71 batalionem artylerii przeciwlotniczej, następnie w roku 1940 został dowódcą obrony przeciwlotniczej miasta Augsburga.

Wkrótce po zakończeniu agresji Niemiec na Francję wysłany do Vichy jako doradca wojskowy, a po agresji Niemiec na ZSRR był dowódcą 9 pułku przeciwlotniczego, służąc na południu ZSRR.

Za męstwo wojenne na froncie wschodnim został odznaczony 18 stycznia 1942 Krzyżem Rycerskim. W marcu 1942 był awansowany do rangi pułkownika, a pod koniec tego roku awansowany do rangi dowódcy Luftwaffe broniącej południowo-wschodniego odcinka tego frontu. W styczniu 1943 był odznaczony Krzyżem Żelaznym z liśćmi dębowymi. Trzy miesiące później awansowany do rangi głównodowodzącego. W 1943 otrzymał również awans na generała-majora. W lipcu 1943 rozpoczął służbę we Włoszech, gdzie dowodził 2 Brygadą Obrony Przeciwlotniczej, utrzymującą obronę drogi do Mesyny. Po zdobyciu przez aliantów południowych Włoch oraz Sycylii przeniesiony został do Rzymu, gdzie objął dowództwo garnizonu. W lipcu 1944 roku skierowany do Wilna dla obrony tego miasta przed Armią Krajową i zbliżającą się Armią Czerwoną. 28 lipca 1944, został odznaczony Krzyżem Rycerskim z mieczami i otrzymał awans za dowodzenie siłami niemieckimi w trakcie walk o Wilno z siłami AK i Armii Czerwonej (po pięciodniowej obronie Wilna przedarł się z częścią swoich wojsk z okrążonego miasta).

27 lipca 1944 mianowany komendantem wojskowym miasta Warszawy, do której przybył jeszcze tego samego dnia. 1 sierpnia 1944, po wybuchu powstania warszawskiego Stahel został otoczony i izolowany w kwaterze głównej w Pałacu Saskim przez powstańców, którzy jednocześnie przerwali kontrolę niemiecką nad sytuacją w mieście (nie odcinając jednakże łączności telefonicznej Stahela z Rzeszą). 2 sierpnia 1944 na podstawie rozkazu Himmlera jako dowódcy Armii Rezerwowej dowództwo nad całością sił niemieckich w obszarze Warszawy objął Erich von dem Bach-Zelewski, a Stahel uzależniony został od nowego dowódcy. Wszystkie oddziały niemieckie zostały tym samym wcielone do Korpsgruppe von dem Bach i podporządkowane von dem Bachowi, który przybył do kwatery w Ożarowie wieczorem 5 sierpnia. Po odblokowaniu Pałacu Saskiego przez odsiecz niemiecką (Heinz Reinefarth), która przebiła się od strony Woli, 24 sierpnia Stahel opuścił Warszawę.

Mimo swojej dość ograniczonej roli w tłumieniu powstania Stahel odpowiadał za szereg zbrodni popełnionych wobec cywilnej ludności Warszawy. 2 sierpnia wydał rozkaz zabijania wszystkich mężczyzn, uznanych za rzeczywistych lub potencjalnych powstańców oraz brania zakładników spośród ludności cywilnej, do wykorzystania ich jako żywych osłon w atakach niemieckich na pozycje powstańcze. Z zeznań żołnierzy stacjonującego w Zegrzu 4. pułku grenadierów wschodniopruskich, przybyłego do Warszawy 3 sierpnia, wynika, iż otrzymali oni od niego rozkaz "zabijania wszystkich napotkanych mężczyzn, usuwania kobiet i dzieci i palenia domów”. Stahel nakazał ponadto zlikwidować polskich więźniów, przetrzymywanych w zakładzie karnym przy ulicy Rakowieckiej na Mokotowie oraz oficjalnie usankcjonował grabieże dokonywane przez niemieckich żołnierzy, pozwalając im zabierać wszystko co zechcą z tych domów, w których zaczął się pożar.

Po opuszczeniu Warszawy Stahel został oddelegowany do Bukaresztu, gdzie strona niemiecka spodziewała się wybuchu podobnego powstania jak w Warszawie. Po przewrocie wojskowym w Rumunii dokonanym przez króla Rumunii Michała, 23 sierpnia 1944 i zawarciu przez Królestwo Rumunii zawieszenia broni z ZSRR, internowany przez wojsko rumuńskie, a następnie aresztowany przez NKWD razem z marszałkiem Ionem Antonescu.

Zmarł 30 listopada 1952 w więzieniu etapowym NKWD we Włodzimierzu. Inne źródła podają rok 1955 i miejscowość Voikovo (przyczyna śmierci atak serca), kiedy miał być po odbyciu kary odesłany do Niemiec.