"We wrześniu 1946 roku, do resztek oddziałów leśnych (NSZ, AK, WiN), działających w górach w rejonie źródeł Wisły, Soły i Skawy, a walczących dalej (mimo zakończenia wojny w maju 1945 roku), o prawdziwie wolną i niepodległą Polskę, przeniknęli konfidenci z Milicji i Urzędu Bezpieczeństwa PRL-u, którzy obiecywali przeprowadzenie żołnierzy do Armii Polskiej gen. Andersa we Włoszech. W czasie tej akcji, oddziały zostały podzielone na mniejsze grupki, a następnie rozbrojone. Partyzantów przewieziono samochodami do stodoły stojącej na tej polanie. Po drodze dołączono do nich przetrzymywanych żołnierzy powracających z zachodu do Polski, oraz AK-owców. By nie było żadnych świadków, przygotowanego dokładnie mordu, las otoczono szczelnym kordonem milicji, w czasie przejazdu przez pobliską wieś Barut, z drogi i obejść usunięto wszystkich ludzi, okna musiały być dobrze pozasłaniane, przy każdym domu stał milicjant. Spowodowany [w stodole] został potężny wybuch amunicji i benzyny, celowo ukrytych pod dylami i słomą. Ogień strawił doszczętnie stodołę, łącznie z ciałami rozszarpanych żołnierzy. Ranni porozrzucani wybuchem po całej polanie, byli dobijani i wrzucani do ognia. Żołnierzy, którzy nie mieścili się w stodole, rozstrzelano w pobliskich zagajnikach” - tekst pochodzi z tablicy pamiątkowej.