Piotr Paweł Motylewicz vel Piotr Demkowski pseud.: „Krzemień”, „Grab”, „Szczepcio” (ur. 21 czerwca 1915 w Nosolowicach (obecnie w Czechach), zm. 7 stycznia 1944 pod Mikuliszkami (powiat oszmiański)) – oficer Wojska Polskiego II RP, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, porucznik piechoty służby stałej, cichociemny.

Był synem Michała, urzędnika kolejowego, i Rozalii z domu Hrycyszyn.

Chodził do szkoły powszechnej w Hucisku Turzańskim, a następnie, w latach 1926–1934 – do gimnazjum w Brzeżanach, gdzie zdał maturę w 1934 roku. Był harcerzem. Po ukończeniu gimnazjum został powołany do wojska. Odbył służbę zasadniczą w okresie od września 1935 roku do sierpnia 1936 roku na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie w latach 1936–1938. Po jej ukończniu dostał przydział na stanowisko dowódcy plutonu 1 kompanii I batalionu 49 Huculskiego Pułku Strzelców stacjonującego w Kołomyi.

We wrześniu 1939 roku walczył jako dowódca 1 plutonu 4 kompanii 51 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. W czasie bitwy o Giełczew 17 września był ranny. Przydzielony do Ośrodka Zapasowego 49 Pułku Strzelców wraz z oddziałem 19 września przekroczył granicę polsko-węgierską i został internowany w obozie oficerskim w Wyszehradzie, od 24 września do 27 października, kiedy udało mu się uciec i dotrzeć do Budapesztu, gdzie 30 października 1939 roku otrzymał paszport i przez Jugosławię dotarł 3 listopada do Modane we Francji. 4 listopada wstąpił do Wojska Polskiego we Francji, został skierowany do obozu Bessieres, a następnie został mianowany na dowódcę plutonu w centrum szkolenia piechoty w Camp de Coëtquidan, gdzie służył od grudnia 1939 roku do 18 czerwca 1940 roku. Po upadku Francji 21 czerwca dostał się do Plymouth w Wielkiej Brytanii. Od lipca służył w II batalionie 1. Brygady Strzelców.

Zgłosił się do służby w kraju. Po konspiracyjnym przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 13 stycznia 1942 roku w w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 30 na 31 marca 1942 roku w ramach operacji „Belt” dowodzonej przez kpt. naw. Antoniego Voelnagela. W wyniku błędu pilota Motylewicz lądował w pobliżu obozu jeńców radzieckich w Baryczy, około 14 km od Końskich i około 7 km od placówki odbioru zrzutów. 4 zasobniki wpadły w niemieckie ręce. Po aklimatyzacji w Warszawie przydzielono go na IV Odcinek Wachlarza na stanowisko dowódcy patrolu dywersyjnego, a potem zastępcy dowódcy pododcinka „Trójkąt B” z bazą na Królewszczyźnie. Prowadził szkolenie żołnierzy. Po rozbiciu Odcinka i rozwiązaniu Wachlarza w marcu 1943 roku wyjechał do Wilna, a następnie w kwietniu 1943 roku do Warszawy jako pracownik firmy „Todt”. W maju 1943 roku wrócił do Wilna otrzymawszy przydział na stanowisko instruktora Kedywu Okręgu Wilno AK. Brał udział w wielu akcjach dywersyjnych, m.in.:

• w końcu maja 1943 roku wysadził pociąg niemiecki z amunicją artyleryjską koło Podgrodzia na trasie Wilno–Dyneburg
• zamach na agentkę gestapo Danutę Wyleżyńską 23 czerwca 1943 roku, wraz z „Broną”
• kilka akcji zdobycia broni i amunicji z transportów na linii Wilno-Święciany.

W lipcu 1943 roku został skierowany do organizacji oddziału partyzanckiego „Bariera”, „Roma”, później przekształconego w 6 Wileńską Brygadę AK. Od 19 sierpnia 1943 roku walczył jako zastępca dowódcy oddziału por. Adama Boryczki „Tońka”. Szkolił żołnierzy oddziału, uczestniczył w akcjach bojowych dowodząc patrolami oddziału. W czasie ataku litewskiej i niemieckiej policji na 3 Wileńską Brygadę AK poderwał żołnierzy 6 brygady i ruszył na odsiecz 3 brygadzie. Poległ dowodząc brygadą 7 stycznia 1944 roku w Mikuliszkach.

Został pochowany na wiejskim cmentarzu w Mikuliszkach.

Awanse

• podporucznik służby stałej piechoty – 1 października 1938 roku
• porucznik – ze starszeństwem od 30 marca 1942 roku.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie
• Krzyż Walecznych – pośmiertnie.