Piotr Marek Bikont (ur. 12 maja 1955 w Poznaniu, zm. 27 czerwca 2017) – polski reżyser, dziennikarz i publicysta; działacz opozycji w PRL; krytyk kulinarny.

Od 1977 był współpracownikiem KSS „KOR”. Współpracował z kwartalnikiem „Puls”, dla którego przetłumaczył m.in. Skowyt Allena Ginsberga. Jako student Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi należał we wrześniu 1980 do organizatorów Niezależnego Zrzeszenia Studentów, w październiku 1980 został członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS. W latach 1980-1981 był współpracownikiem łódzkiego pisma Solidarność z Gdańskiem. Od 13 grudnia 1981 do 12 października 1982 internowany kolejno w Łowiczu i Kwidzynie. W 1982 ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSFiT. Następnie był członkiem redakcji „Tygodnika Mazowsze” (1982-1989). Pod koniec lat 80. zrealizował filmy dokumentalne poświęcone polskiej opozycji: Inny sierpień (1988) z Leszkiem Dziumowiczem i Włodzimierzem Płocharskim, Ballada o strajku (1988) oraz Opowieści Okrągłego Stołu (1989) z Leszkiem Dziumowiczem.

Od 1989 do 2001 był dziennikarzem „Gazety Wyborczej”. W 1989 wydał razem z Anną Bikont książkę Małe vademecum Peerelu. W latach 90. nakręcił też kilka filmów dokumentalnych Żnin – Paryż – Wenecja czyli sceny z życia prowincji (1992-1993), Włodzimierz Borowski (1994), Praffdata (1995), Z Czeczotem przez niebo i piekło (1999), Stół bez kantów (1999). Z Robertem Makłowiczem stworzył duet publicystów kulinarnych, publikujący we Wprost (w latach 2002-2005), a następnie w Newsweek Polska (od 2005). Razem z Makłowiczem wydał książki: Listy pieczętowane sosem, czyli gdzie karmią najlepiej w Polsce. Przewodnik (2001), Dialogi języka z podniebieniem (2003), Stół z niepowyłamywanymi nogami (2007), a samodzielnie: Polska na widelcu (2005), Polska. Nawigator kulinarny (2007), Kuchnia żydowska według Balbiny Przepiórko (2011). Gościnnie występował jako niezawodowy aktor filmowy (Rok spokojnego słońca (1984), Lejdis (2008), Idealny facet dla mojej dziewczyny (2009), Śniadanie do łóżka (2010). Od drugiej połowy 2010 wspólnie z Maciejem Piotrem Prusem prowadził pismo mówione „Gadający Pies”. W 2008 r. za działalność opozycyjną w PRL został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 21.04.2008, poz. 293).

Zginął 27 czerwca 2017 w wypadku samochodowym.

Życie prywatne

Były mąż publicystki Anny Bikont. Ojciec antropolożki i artystki Maniuchy Bikont.