Paweł Garapich (ur. 18 listopada 1882 w Cebrowie koło Zborowa, zm. 1957 r. w Puławach) – polski prawnik, urzędnik państwowy, wojewoda łódzki i lwowski w II Rzeczypospolitej.

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Ukończył w 1900 r. gimnazjum w Tarnopolu i w 1906 Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Rozpoczął pracę jako urzędnik w administracji galicyjskiej, w Namiestnictwie Galicji, zyskał tam opinię służbisty i kompetentnego urzędnika. Wybuch I wojny światowej w 1914 r. zastał go pełniącego funkcję wicestarosty tarnopolskiego i był ewakuowany w głąb kraju przed nacierającymi wojskami rosyjskimi. W 1915 r. awansował na stanowisko referenta Oddziału Politycznego przy austriackim okupacyjnym Generalnym Gubernatorstwie, którego władze naczelne mieściły się w Lublinie.

Mimo iż był urzędnikiem państwowym, przejawiał swoje sympatie polityczne i np. w marcu 1918 r. w związku z pokojem brzeskim, na mocy którego Państwa centralne przekazywały sprzymierzonej wówczas z nimi Ukraińskiej Republice Ludowej Chełmszczyznę w zamian za pomoc żywnościową, podał się demonstracyjnie do dymisji, nie wahając się przy tym wielokrotnie dać do zrozumienia podczas prywatnych spotkań i okolicznościowych wieców, co sądzi o lojalności Berlina i Wiednia wobec polskich sojuszników walczących przeciwko Rosjanom u boku armii niemieckiej i austriackiej. Przełożeni dymisji nie przyjęli, ukarali go jednak za niesubordynację przeniesieniem na poślednie stanowisko do niewielkiego prowincjonalnego miasteczka Skałat. Politycznemu zesłaniu kres położyło odzyskanie przez Polskę niepodległości. W odrodzonej Rzeczypospolitej został najpierw starostą tarnopolskim. 15 lutego 1920 r. objął funkcję naczelnika Wydziału Prezydialnego Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi i wicewojewody łódzkiego. Wraz z ówczesnym wojewodą Antonim Kamieńskim tworzył i organizował struktury administracyjne nowego województwa utworzonego w 1919 r. Po odejściu Kamieńskiego, który objął funkcję ministra spraw wewnętrznych w gabinecie Antoniego Ponikowskiego – powierzono mu 1 marca 1922 r. stanowisko wojewody łódzkiego, które sprawował do 14 lutego 1923 r.

2 kwietnia 1923 r. rząd przeniósł go na stanowisko wicewojewody stanisławowskiego. Tam, obok zagadnień związanych z „docieraniem” mechanizmów działania administracji młodego województwa, rozwiązywał problemy wynikającymi z konieczności harmonijnego ułożenia stosunków pomiędzy zamieszkującymi je narodowościami – Polakami, Ukraińcami i Żydami.

12 sierpnia 1924 r. wrócił na stanowisko wojewody łódzkiego, które pełnił do 30 grudnia 1924 r. Ukończył wówczas wiele projektów administracyjnych, które zaczął wprowadzać w życie jeszcze wspólnie z Kamieńskim, a które miały na celu usprawnienie funkcjonowania wojewódzkiej administracji i rozwój łódzkiego szkolnictwa. Zapamiętano go w Urzędzie Wojewódzkim jako biurokratę-skrupulata w iście „galicyjskim stylu”, podejmującego zwykle przemyślane i trafne decyzje, ale potrafiącego nieraz w kwestiach administracyjnych dzielić przysłowiowy włos na czworo, co nieraz irytowało jego współpracowników i petentów Urzędu. Po odejściu z urzędu wojewody łódzkiego mianowany został wojewodą lwowskim i był nim do 29 lipca 1927 r. To była jego ostatnia funkcja w administracji państwowej.

Przeniósł się na stałe w rodzinne strony do Małopolski Wschodniej. Tam pracował początkowo jako notariusz w Złoczowie. Równocześnie był działaczem społecznym: prezesował lokalnemu oddziałowi Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich i zarządowi Polskiego Czerwonego Krzyża w Małopolsce. Był także kuratorem zakładu dla ociemniałych we Lwowie i Szkoły Głównej Gospodarczej Żeńskiej w Snopkowie pod Lwowem.

Przeżył II wojnę światową. Nie doznał represji komunistycznych. Zmarł w 1957, pochowany na cmentarzu w Puławach.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi

Ożenił się 3 lutego 1910 r. z hrabianką Ludgardą Łubieńską.