Oskar Wiktor Sosnowski (ur. 6 listopada 1880 w Warszawie, zm. 24 września 1939 tamże) – polski architekt i konserwator zabytków.

W 1903 ukończył Instytut Politechniczny w Warszawie. Po studiach pracował w wydziale budowlanym kolei warszawsko-wiedeńskiej. Pracował także u Józefa Piusa Dziekońskiego. W 1914 został profesorem zwyczajnym Politechniki Lwowskiej, zaś w 1919 Politechniki Warszawskiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był kierownikiem wydziału w Ministerstwie Spraw Polskich Ukraińskiej Republiki Ludowej.

W swoich projektach nawiązywał do form historycznych, stosując jednak nowe materiały jak żelbet. W projekcie osiedla Miasto-Ogród Sadyba po raz pierwszy zastosował formę urbanistyczną, znaną jako okolnica.

W 1922 był inicjatorem utworzenia Towarzystwa Urbanistów Polskich. W 1929 założył Zakład Architektury Polskiej na Politechnice Warszawskiej.

Zmarł na zakażenie krwi po zmiażdżeniu nogi podczas ratowania zbiorów zbombardowanego gmachu Zakładu Architektury Polskiej i Historii Sztuki Politechniki Warszawskiej. Jego dwaj synowie zginęli w powstaniu warszawskim.

Wybrane prace

• współautorstwo kamienicy Bałabanów we Lwowie (1908),
• Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie (1911–1923)
• Kościół św. Agnieszki w Goniądzu (1924)
• Kościół św. Rocha w Białymstoku (1927–1939)
• kościół św. Andrzeja Boboli w Białymstoku (1937–1938)
• Kościół św. Michała Archanioła na Bronowicach w Lublinie (1930–1938)
• Przebudowa z regotycyzacją Fary Witoldowej w Grodnie (1924-34)
• kościoły w Orłowie, Grudziądzu, Chlewiskach i Chotczy Dolnej
• otoczenie pomnika Fryderyka Chopina w Warszawie (cokół oraz basen)
• kościół Świętej Trójcy w Fałkowie (1920–1948)