Mieczysław Norwid-Neugebauer (ur. 15 lutego 1884 w Rzejowicach k. Radomska, zm. 18 października 1954 w Toronto) – minister rządu RP, generał dywizji Wojska Polskiego.

Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie (1907) i Wydziału Mechaniki Politechniki Lwowskiej (1911). Przed I wojną światową członek organizacji wojskowo-niepodległościowych. Członek Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, a następnie Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”. W latach 1909–1910 był naczelnym komendantem Polskiego Związku Wojskowego, a następnie w latach 1910–1911 – komendantem Armii Polskiej. W latach 1914–1917 oficer w Legionach Polskich. Dowódca 6 Pułku Piechoty Legionów oraz czasowo III Brygady Legionów.

Od odzyskania niepodległości w listopadzie 1918 na różnych stanowiskach dowódczych w Wojsku Polskim: szef sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”, szef sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań”, kwatermistrz Frontu Litewsko-Białoruskiego i 4 Armii, 17 lipca 1920 mianowany został II zastępcą szefa Sztabu Generalnego – głównym kwatermistrzem. W listopadzie tego roku stanął na czele Ekspozytury Ministerstwa Spraw Wojskowych powołanej do koordynowania spraw demobilizacyjnych. Równocześnie powierzono mu funkcję szefa Oddziału IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych.

1 maja 1920 Naczelny Wódz Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski dekretem L. 2126, wydanym na podstawie Ustawy Sejmowej z 2 sierpnia 1919 o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich w WP zatwierdził go z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

W latach 1921-1924 dowódca 28 DP, a w latach 1924-1925 szef Departamentu VII Intendentury MSWojsk.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 14 lokatą w korpusie generałów.

W październiku 1925 „przesunięty do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych z przeniesieniem służbowym z dniem 15 listopada tego roku na III Kurs Centrum Wyższych Studiów Wojskowych”. W grudniu tego roku powołany został na stanowisko I zastępcy szefa Administracji Armii.

Inspektor armii: 1926-1930 we Lwowie, 1932-1935 w Toruniu, 1935-1939 w Warszawie. W latach 1930–1932 minister robót publicznych w gabinetach Walerego Sławka i Aleksandra Prystora. 3 września 1939 mianowany szefem Polskiej Misji Wojskowej w Londynie i natychmiast oddelegowany dla interwencji w sprawie wywiązania się Wielkiej Brytanii z zobowiązań sojuszniczych wobec Polski. Interwencje Norwid-Neugebauera w Londynie w kwestii przyrzeczonej Polsce w maju 1939 ofensywy powietrznej RAF-u nad Niemcami były bezskuteczne. Funkcję Szefa Misji Wojskowej sprawował do stycznia 1940 r. Od października 1942 do demobilizacji w 1947 Szef Administracji Polskich Sił Zbrojnych. Po demobilizacji pozostał na emigracji, osiedlając się w Kanadzie

Autor: Kampania wrześniowa 1939 r. w Polsce (Londyn 1941).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1936
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Znak oficerski "Parasol"
• Odznaka za Rany i Kontuzje – trzykrotnie
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 1939 (Francja)
• Odznaka "Za wierną służbę"