Mieczysław Mackiewicz (ur. 9 maja 1880 we wsi Kurcieniszki, w gm. Balkuny, pow. kalwaryjski, zm. 6 sierpnia 1954 w Bangor, Walia) – kapitan piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.

Kształcił się w Mariampolu i Szkole Junkrów w Petersburgu. Od 1902 oficer 26 Dywizji Piechoty w Grodnie. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. W 1913 nawiązał w Krakowie kontakt z Józefem Piłsudskim i konspiracyjnie został członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 dowódca kompanii na froncie niemieckim. W 1915 dostał się do niewoli niemieckiej. W obozach Helmstedt i Gardenlegen sformował polska szkołę podoficerską .

Zwolniony z niewoli w kwietniu 1918 został zatrudniony jako urzędnik cywilny w Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu na stanowisku kierownika Referatu Personalnego. Jednocześnie kierował komórką wywiadowczą Polskiej Organizacji Wojskowej, której głównym zadaniem było udzielenie pomocy Polakom - dezerterom z armii niemieckiej i austro-węgierskiej oraz zdemobilizowanym żołnierzom I Korpusu Polskiego w Rosji.

Od października do grudnia 1918 był szefem Wydziału II Informacyjnego Sztabu Generalnego WP.

Od 19 grudnia 1918 do 6 sierpnia 1920 organizator i dowódca 41 Suwalskiego Pułku Piechoty. W międzyczasie, od 6 października 1919 do 12 kwietnia 1920 przydzielony został do Komisji Weryfikacyjnej. Dowódca Grupy operacyjnej w walkach o Lidę – zdobył Lidę. W maju – czerwcu 1919 szef Misji Politycznej w Kownie (uważany przez Piłsudskiego za specjalistę od spraw litewskich). Pułkownik piechoty z 1 czerwca 1919. Po fiasku misji kwiecień – sierpień 1920 p.o. dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Potem dowódca Grupy Operacyjnej i 18 Dywizji Piechoty. Ciężko ranny na froncie bolszewickim. Po wyleczeniu z ran, październik 1920 – styczeń 1921 oficer do zleceń Naczelnego Wodza. Od stycznia 1921 do 26 maja 1926 dowodził 30 Dywizji Piechoty. W maju 1926 objął dowództwo 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach i sprawował je do marca 1935.

16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie generałów.

Z dniem 30 września 1935 został przeniesiony w stan spoczynku. We wrześniu 1939 zgłosił się do służby, lecz nie otrzymał przydziału. Wzięty do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu formalnie przydzielony do II Korpusu we Włoszech. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiadł w Walii, gdzie zmarł. Syn Władysław poległ w walkach pod Monte Cassino.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi