Mieczysław Drobner (3 listopada 1912 w Krakowie, zm. 17 marca 1986 w Łodzi) – kompozytor, muzykolog i pedagog. Syn Bolesława Drobnera, działacza PZPR i pierwszego powojennego prezydenta Wrocławia.

Ukończył kompozycję w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego (obecnie Akademia Muzyczna w Krakowie): kompozycję u Bolesława Wallek-Walewskiego i dyrygenturę u Zbigniewa Dymmka. W 1937 ukończył studia muzykologiczne pod kierunkiem Zdzisława Jachimeckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Po wojnie pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od 1946 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, gdzie pełnił także funkcję rektora, oraz w latach 1958-78 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, gdzie w latach 1969-1972 był dziekanem Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury. W Krakowie kierował także Zakładem Akustyki Muzycznej.

Do jego publikacji książkowych należą m.in. Akustyka muzyczna (PWM, Kraków 1953) oraz Instrumentoznawstwo i akustyka (PWM, Kraków 1960).

Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1952) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964).