Michel Rocard (ur. 23 sierpnia 1930 w Courbevoie, zm. 2 lipca 2016 w Paryżu) – francuski polityk, wieloletni parlamentarzysta krajowy, minister, w latach 1988–1991 premier Francji, działacz i lider Partii Socjalistycznej, eurodeputowany.

Urodził się w rodzinie protestanckiej. Studiował w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu i następnie w École nationale d'administration. Od 1958 był zatrudniony jako inspektor finansowy. Pracował także jako dziennikarz, opracował raport krytykujący sytuację uchodźców w czasie wojny algierskiej.

Od lat 60. pozostawał aktywny w polityce. Został działaczem Zjednoczonej Partii Socjalistycznej (PSU). Od 1967 do 1973 pozostawał jej faktycznym przewodniczącym (sekretarzem krajowym). W 1974 zdecydował się z grupą działaczy przejść do bardziej umiarkowanej Partii Socjalistycznej (PS). W 1975 został członkiem jej biura wykonawczego, do 1979 pełnił funkcję krajowego sekretarza ds. sektora publicznego.

W 1969 kandydował w wyborach prezydenckich, uzyskując 3,61% głosów i zajmując 5. miejsce wśród 7 kandydatów. Nigdy później nie ubiegał się o ten urząd.

Również od 1969 zaczął obejmować różne funkcje publiczne. Został wówczas wybrany do Zgromadzenia Narodowego (do 1973). Powrócił do niższej izby krajowego parlamentu w 1978, uzyskiwał reelekcję w 1981, 1986 i 1988, kandydując w różnych okręgach wyborczych departamentu Yvelines. Pełnił też stanowiska w administracji terytorialnej. Był wieloletnim radnym Conflans-Sainte-Honorine, a w latach 1977–1994 sprawował urząd mera tej miejscowości. Zasiadał również w radzie regionu Île-de-France.

W latach 1981–1983 w dwóch rządach Pierre'a Mauroy był ministrem planowania gospodarczego. Następnie w jego trzecim rządzie i w gabinecie Laurenta Fabiusa sprawował do 1985 urząd ministra rolnictwa. 10 maja 1988 objął stanowisko premiera Francji (jego poprzednikiem był Jacques Chirac), które zajmował do 15 maja 1991, ustępując na rzecz Édith Cresson. W 1993 Michel Rocard stanął na czele Partii Socjalistycznej jako jej pierwszy sekretarz, ustąpił już jednak po roku. Od 1995 do 1997 był członkiem francuskiego Senatu.

W 1994, 1999 i 2004 z ramienia PS był wybierany do Parlamentu Europejskiego IV, V i VI kadencji. Należał do grupy socjalistycznej. Był przewodniczącym Komisji ds. Rozwoju i Współpracy (1997–1999), Komisji ds. Socjalnych i Zatrudnienia (1999–2002), Komisji Kultury, Młodzieży, Edukacji, Mediów i Sportu (2002–2004). Mandat europosła złożył w styczniu 2009 na pół roku przed końcem VI kadencji. W tym samym roku stanął na czele komisji ekspertów badającej zasadność wprowadzenia we Francji opodatkowania emisji dwutlenku węgla.

W 1991 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.

Rząd Michela Rocarda

• Michel Rocard – premier
• Roland Dumas – minister spraw zagranicznych
• Édith Cresson – minister spraw europejskich
• Jean-Pierre Chevènement – minister obrony
• Pierre Joxe – minister spraw wewnętrznych
• Pierre Bérégovoy – minister gospodarki, finansów, budżetu i prywatyzacji
• Roger Fauroux – minister przemysłu
• Michel Delebarre – minister zatrudnienia i spraw społecznych
• Pierre Arpaillange – minister sprawiedliwości
• Lionel Jospin – minister edukacji narodowej, sportu, badań naukowych i technologii
• Jack Lang – minister kultury i komunikacji
• Henri Nallet – minister rolnictwa i leśnictwa
• Maurice Faure – minister mieszkalnictwa
• Louis Mermaz – minister transportu
• Jean Poperen – minister ds. kontaktów z parlamentem
• Jacques Pelletier – minister współpracy na rzecz rozwoju
• Paul Quilès – minister poczty i telekomunikacji
• Michel Durafour – minister służb publicznych
• Roger Fauroux – minister handlu zagranicznego
• Louis Le Pensec – minister spraw morskich

W czerwcu 1988 Michel Delebarre zastąpił Louisa Mermaza i Louisa Le Pensec na stanowiskach ministra transportu i ministra spraw morskich. Claude Evin został powołany w skład rządu jako minister solidarności, zdrowia i ochrony socjalnej, a Jean-Pierre Soisson jako minister zatrudnienia, pracy i szkoleń zawodowych. Louis Le Pensec pozostał w rządzie jako minister terytoriów zamorskich. Jean-Marie Rausch zastąpił Rogera Fauroux na urzędzie ministra handlu zagranicznego. Hubert Curien został ministrem badań naukowych i technologii, Laurent Jospin pozostał ministrem edukacji narodowej i sportu. Michel Durafour objął dodatkową funkcję ministra ds. reform administracyjnych. W lutym 1989 z rządu odszedł Maurice Faure, ministrem mieszkalnictwa został Michel Delebarre. W październiku 1990 zlikwidowano ministerstwo spraw europejskich. Henri Nallet został nowym ministrem sprawiedliwości, Louis Mermaz nowym ministrem rolnictwa i leśnictwa. W grudniu tego samego roku Michel Delebarre został ministrem ds. miast. Louis Besson zastąpił go w dotąd sprawowanych urzędach (ministra transportu i innych). W styczniu 1991 z rządu odszedł Jean-Pierre Chevènement, Pierre Joxe został ministrem obrony, a tego ostatniego na stanowisku ministra spraw wewnętrznych zastąpił Philippe Marchand.