Michał Gedeon Hieronim Radziwiłł herbu Trąby (ur. 24 września 1778 w Warszawie – zm. 24 maja 1850 w Warszawie) – książę, generał wojsk polskich, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, wojen napoleońskich. Naczelny Wódz w powstaniu listopadowym, senator-wojewoda Królestwa Polskiego (kongresowego) od 1825 roku, senator-kasztelan Królestwa Polskiego w 1822 roku, odznaczony w Księstwie Warszawskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari.

Syn Michała Hieronima, wojewody wileńskiego, ordynata na Klecku, Nieświeżu i Ołyce oraz Heleny z Przeździeckich. Brał udział w powstaniu kościuszkowskim. W 1806 wstąpił do Legii Północnej. 18 stycznia 1807 awansował na pułkownika i objął dowództwo Legii po gen. Zajączku. Uczestniczył w kampanii 1807. 1 kwietnia 1808, po wcieleniu Legii do 5 i 6 pp Księstwa Warszawskiego, objął dowództwo 5 pp, a 11 grudnia 1811 awansował na gen. bryg. Brał udział w kampanii 1812 i 1813 znajdował się w obronie Gdańska.

W 1815 otrzymał w wianie od żony Aleksandry majątek Szpanów pod Równem na Wołyniu, który odziedziczył po nim urodzony w Szpanowie syn – Karol Andrzej Radziwiłł. Szpanów pozostał w rękach Radziwiłłów do wybuchu II wojny światowej.

W armii Królestwa Kongresowego przydzielony został do 1 dywizji piechoty jako gen. nadliczbowy i awansowany na gen. dyw.; lecz już 27 grudnia 1815 otrzymał dymisję. Po wybuchu powstania listopadowego powołany do Rady Administracyjnej. W powstaniu listopadowym, został 20 stycznia 1831 wybrany przez sejm na naczelnego wodza Siły Zbrojnej Narodowej; funkcję tę sprawował do 26 lutego 1831. Po upadku powstania został zesłany do Jarosławia, gdzie był więziony przez Rosjan do 1836.

Był odznaczony Orderem Świętego Huberta.