Maria Katarzyna Gieysztor /25.11.1869 Szałtupie Lt – 25.07.1948 Wilamów pow. Nysa/

Była córką Emila i Jadwigi z Szusztów. Po ukończeniu (z wyróżnieniem) pensji Zofii Czarnockiej w Warszawie, pracowała od 1887 jako nauczycielka. Lata 1901-1909 spędziła na Suwalszczyźnie, gdzie była jedną z organizatorek Nadniemeńskiego Koła Ziemianek. Od 1909 uczestniczyła w działalności niepodległościowej w Warszawie; od 1913 w szeregach Polskiej Drużyny Strzeleckiej „Zarzewie”, w latach 1914-1918 w Polskiej Organizacji Wojskowej jako komendantka Oddziału Żeńskiego POW pod pseudonimem „Mirska”. W niepodległej Polsce kontynuowała działalność pedagogiczną i społeczną jako instruktorka oświatowa, byla inicjatorką założenia i wieloletnią kierowniczką instytucji pomocy ociemniałym Latarnia; była również zatrudniona jako sekretarka w redakcji biuletynu Głównego Urzędu Statystycznego "Wiadomości Statystyczne". W czasie II wojny światowej należała do AK. W Powstaniu Warszawskim współpracowała z kuzynką i przyjaciółką, generałowąWandą Filipkowską-Pełczyńską. Po wojnie zamieszkała u brata Stefana w Wilamowie na Dln Śląsku, gdzie jest pochowana. Nie była zamężna. Zapisana w Polskim Słowniku Biograficznym, tom VII/1958, str 461. Pamiętnik z czasow okupacji niemieckiej i Powstania był złożony u prof. Aleksandra Gieysztora, /ktory ją znał z Powstania Warszawskiego/ do opracowania.                                                                                                                              Została odznaczona: odznaką POW (1919), Krzyzem Walecznych (1922), Krzyzem Niepodleglosci (1931), Złotym Krzyżem Zasługi (1938)

opracowala Elzbieta Gieysztor Ingvarsson /w 2017/