Maria Karolina Luiza Józefina Joanna Antonina Habsburg-Lotaryńska, Maria Karolina Austriacka (ur. 13 sierpnia 1752 w Wiedniu – zm. 8 września 1814 w Wiedniu) – królowa Neapolu w latach 1768-1799 i 1799-1806 oraz królowa Sycylii w latach 1768-1814 (oficjalnie jednak straciła władzę dwa lata wcześniej w 1812).

Trzynaste dziecko – dziesiąta córka Franciszka I Lotaryńskiego, cesarza niemieckiego i Marii Teresy Habsburg, arcyksiężnej austriackiej, królowej Czech i Węgier. Ukochana siostra Marii Antoniny Austriaczki – królowej Francji.

Małżeństwo i rodzina

W 1768 Maria Karolina poślubiła Ferdynanda, króla Neapolu (jako Ferdynand IV) i Sycylii (jako Ferdynand III) – przyszłego Ferdynanda I, króla Obojga Sycylii. Mieli razem kilkanaścioro dzieci, z których 7 przeżyło dzieciństwo:

1. Marię Teresę Karolinę Joannę (1772-1807), żonę swojego kuzyna – Franciszka II, cesarza Austrii,
2. Luizę Marię Amelię Teresę (1773-1802), żonę swojego kuzyna – Ferdynanda III, wielkiego księcia Toskanii,
3. Karola Franciszka Jana Januarego (1775-1778), zmarłego w dzieciństwie,
4. Marię Annę Joannę Antoniettę Franciszkę Gaetanę Teresę Amelię Klementynę (1775-1780), zmarłą w dzieciństwie,
5. Franciszka I (1777-1830), króla Obojga Sycylii,
6. Marię Krystynę Amelię (1779-1849), żonę Karola Feliksa, króla Sardynii,
7. Marię Amelię Krystynę (1779-1783), zmarłą w dzieciństwie,
8. Karola Januarego Franciszka (1780-1789), zmarłego w dzieciństwie,
9. Jana Karola Januarego (1781-1783), zmarłego w dzieciństwie,
10. Marię Amelię Teresę (1782-1866), żonę Ludwika Filipa I, króla Francuzów,
11. Marię Krystynę (ur. i zm. 1783), która żyła tylko kilka godzin,
12. Marię Antoniettę (1784-1806), żonę kuzyna – Ferdynanda VII, króla Hiszpanii,
13. Marię Klotyldę Teresę Amelię Antoniettę Joannę Annę Gaetanę Pulcherię (1786-1792), zmarłą w dzieciństwie,
14. Marię Henriettę Karmelę (1787-1792), zmarłą w dzieciństwie,
15. Karola Januarego (1788-1789), zmarłego w dzieciństwie,
16. Leopolda Jana Michała, księcia Salerno (1790-1851), męża swojej siostrzenicy – Marii Klementyny Austriackiej (córkę Marii Teresy i Franciszka II),
17. Alberta Marię (1792-1798), który utonął w morzu uciekając przed Napoleonem Bonaparte,
18. Marię Izabelę (1793-1801), zmarłą w dzieciństwie.

I koalicja antyfrancuska

Maria Karolina zdominowała swojego męża i to ona faktycznie sprawowała władzę w ich królestwie. Na początku Wielkiej Rewolucji Francuskiej królowa sympatyzowała z rewolucjonistami, ale kiedy obalono monarchię we Francji, a następnie zgilotynowano króla Ludwika XVI (21 stycznia 1793) i królową Marię Antoninę (16 października 1793), zmieniła zdanie.

Królowa i jej małżonek byli przerażeni wydarzeniami we Francji i dzięki poparciu Johna Actona i ambasadora Wielkiej Brytanii – Williama Hamiltona, Maria Karolina przekonała męża do utworzenia w 1798 armii neapolitańskiej i sycylijskiej. Armia ta wystąpiła przeciw rewolucyjnej Francji razem z innymi państwami, w ramach I koalicji antyfrancuskiej. Pokój z Francją zawarto jednak już w 1796.

Republika Partenopejska

Na początku 1799, Francuzi stanęli po brami Neapolu, a król Ferdynand uciekł na Sycylię. Francuzom udało się zdobyć miasto z pomocą szlachty i mieszczaństwa, którzy zbuntowali się przeciwko Ferdynandowi i Marii Karolinie. W styczniu 1799 życia powołano Republikę Partenopejską, a król został zdetronizowany. W czerwcu wojsk wysłane przez Ferdynanda pod dowództwem kardynała Ruffo zdobyły Neapol i przywróciły stary porządek. Jeszcze przez przypłynięciem sojuszniczej floty króla Ferdynanda (pod dowództwem Horatio Nelsona), został podpisany pokój między Neapolitańczykami a Francuzami.

Król i królowa jednomyślnie postanowili nie okazywać łaski żadnemu rewolucjoniście. Dzięki pomocy Emmy, lady Hamilton, przyjaciółki królowej, żony brytyjskiego ambasadora i kochanki Nelsona – również bliskiego przyjaciela królowej, udało się złapać kilka tysięcy rebeliantów, którzy następnie zostali powieszeni.

Detronizacja i śmierć

W 1806, Ferdynand ponownie został zdetronizowany tym razem przez Napoleona Bonaparte. Królem Neapolu Napoleon zrobił swojego brata – Józefa. Maria Karolina jako de facto samodzielna władczyni utrzymała swoją władzę na Sycylii do 1812. W 1812 jej mąż nieoficjalnie abdykował na korzyść ich syna – regenta Franciszka, co pozbawiło królową wszelkich wpływów. Maria Karolina została odesłana na wygnanie do swojej ojczyzny, gdzie zmarła w 1814. Po jej śmierci Ferdynand ożenił się ponownie, pozostając pod wpływem Austrii.