Gaius Iulius Verus Maximinus, Maksymin I, Maksymin Trak ur. 172 albo 173, zm. 238) – cesarz rzymski od marca 235 do czerwca 238.

Maksymin jest uważany za pierwszego barbarzyńcę (nie-Rzymianina), który nosił cesarską purpurę; był też pierwszym cesarzem, który nigdy nie pojawił się w Rzymie. Jest pierwszym z całego szeregu tzw. cesarzy-żołnierzy, zaś jego rządy uważa się za początek kryzysu cesarstwa rzymskiego w III wieku.

Życiorys

Urodził się najprawdopodobniej w Tracji. Nie zachowały się żadne pewne informacje o jego rodzinie (poza wzmianką w ,,Historia Augusta", która mówi, iż jego ojciec był Germaninem, a matka pochodziła z irańskiego ludu Alanów- jednak dane te są zmyślone przez autora dzieła). Wiadomo, że pochodził z niższych warstw społecznych, a w młodości zajmował się pasterstwem.

W czasach rządów Septymiusza Sewera wstąpił do armii rzymskiej. Po śmierci Karakalli i przejęciu władzy przez Makryna na krótko porzucił służbę. Za panowania Aleksandra Sewera mianowany prefektem rekrutów.

W roku 235 Maksymin został obwołany cesarzem przez żołnierzy stacjonujących nad Renem. Wybór został zatwierdzony przez senat rzymski. Rządy Maksymina spotkały się z niezadowoleniem – już w 235 roku cesarzem został obwołany Kwartynus, a w 238 Gordian I, który został uznany przez senat za prawowitego władcę (Maksymin został natomiast ogłoszony wrogiem publicznym, a jego stronnicy w Rzymie zostali wymordowani).

Pomimo śmierci Gordiana w Kartaginie senat nie poddał się władzy Maksymina lecz powołał dwóch nowych cesarzy Pupiena i Balbina.

Maksymin zginął podczas oblężenie Akwilei, zamordowany przez własnych żołnierzy. Wraz z nim zginął jego syn Gajusz Juliusz Werus Maksym (od roku 236 cezar).