Maksymilian Henryk Horwitz, ps. Henryk Walecki (ur. 6 września lub 27 sierpnia 1877 w Warszawie, zm. 20 września 1937 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny i publicysta żydowskiego pochodzenia.

W 1898 roku ukończył w Gandawie Wydział Fizyko-Matematyczny uzyskując doktorat, po czym podjął pracę dyrektora szkoły rzemiosł dla młodzieży żydowskiej. Równolegle prowadził aktywną działalność w warszawskiej organizacji Polskiej Partii Socjalistycznej. Od rozłamu w PPS w listopadzie 1906 członek CKR PPS-Lewicy. Od 16 grudnia 1918 roku członek-założyciel Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i członek Komitetu Centralnego tej partii. 1918-1919 i 1923-1925 był członkiem KC KPRP, w latach 1923-1924 członkiem Biura Politycznego KC KPRP, a w 1922 roku członkiem Komitetu Wykonawczego Kominternu. Członek frakcji "większości" w KPRP i KPP, po 1926 odsunięty przez Komintern od funkcji partyjnych, przebywał stale w ZSRR. Członek Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) (WKP(b)). Po VII Kongresie Międzynarodówki Komunistycznej (1935) w latach 1935-1937 sekretarz polityczny czasopisma "Komunisticzeskij Internacjonał" i członek międzynarodowej komisji kontroli Kominternu. Aresztowany przez NKWD w ramach "wielkiej czystki" 21 czerwca 1937 w Moskwie (w Hotelu Lux). 20 września 1937 skazany przez Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR na karę śmierci za zdradę ojczyzny i udział w kontrrewolucyjnej organizacji terrorystycznej. Rozstrzelany tego samego dnia. Jego ciało zostało skremowane w krematorium na Cmentarzu Dońskim a prochy pochowane anonimowo. Zrehabilitowany przez Kolegium Wojskowe SN ZSRR postanowieniem z 29 kwietnia 1955.

Życie prywatne

Był synem Gustawa Horwitza (1844-1882) i Julii Horwitz z domu Kleinmann (1845-1912). Żonaty ze Stefanią Heryng, z którą miał troje dzieci (Stanisława, Annę i Katarzynę), później związany z Józefiną Swarowską, z którą miał syna Pietię.