Ludwika Antonina Wawrzyńska (ur. 22 kwietnia 1908 w Warszawie, zm. 18 lutego 1955 tamże) – pedagog, z narażeniem życia uratowała z pożaru czworo dzieci z sąsiedztwa, stając się jego ofiarą.

Urodziła się jako Ludwika Koralewska. Wychowywała się na Kujawach. Maturę uzyskała w Toruniu. Podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, lecz ze względów ekonomicznych musiała je przerwać. W czasie II wojny światowej nauczała tajnych kompletach. Równocześnie pracowała w składach aptecznych. Zawarła związek małżeński ze Stanisławem Wawrzyńskim (1905-1978), żołnierzem Armii Krajowej, więzionym na Pawiaku. Po wojnie uzupełniała wykształcenie pedagogiczne w liceum pedagogicznym. W czasie II wojny światowej nauczała na tajnych kompletach.

Od 1947 pracowała jako nauczycielka nauczania początkowego w szkołach podstawowych, w ostatnim roku ze względu na chorobę strun głosowych nie mogąc wykonywać swojego zawodu podjęła pracę w świetlicy szkolnej. Ostatnim miejscem zatrudnienia była szkoła ogólnokształcąca TPD nr 10 w Warszawie przy ul. Młynarskiej nr 2.

Pożar przy ul. Włościańskiej 52

8 lutego 1955 w zamieszkiwanym przez nią baraku hotelowym "Metrobudowy" przy ul. Włościańskiej 52 w Warszawie wybuchł pożar. Szykując się do pracy usłyszała alarm i wiadomość, że w jednym z mieszkań w płonącym baraku, w pomieszczeniu zamkniętym na kłódkę, znajduje się czworo dzieci. Ludwika Wawrzyńska rozbiła zamknięte drzwi siekierą i wyniosła z pomieszczenia dwoje dzieci: sześciomiesięczną Annę Sowul i jej dwuletniego brata Ryszarda. Następnie wróciła i ocaliła ich trzyletnią siostrę Elżbietę. W trakcie trzeciego wejścia do płonącego pomieszczenia uratowała jeszcze trzyletniego Marka Kaźmierczaka. Po tym powróciła w to miejsce w celu ratowania mienia i w tym momencie zawalił się strop. Matka uratowanych dzieci, nie wiedząc, co zaszło podczas jej nieobecności, rzuciła się w kierunku swego mieszkania i spaliła się żywcem.

W trakcie ratowania dzieci Ludwika Wawrzyńska doznała tak dotkliwych poparzeń, że mimo wysiłków lekarzy i zastosowania najnowocześniejszych na owe czasy metod leczenia nie zdołano uratować jej życia. Zmarła w szpitalu Instytutu Hematologii przy ul. Chocimskiej 5 w Warszawie.

Uhonorowanie i upamiętnienie

Za swój czyn Ludwika Wawrzyńska została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Na jej cześć powstały wiersze, m.in. Wisławy Szymborskiej (Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej) i Leopolda Staffa ("Uratowała z ognia dzieci czworo").

Jej imię nadano wielu polskim szkołom, m.in.

• Szkole Podstawowej 139 przy ulicy Syreny 5/7 w Warszawie
• Szkole Podstawowej nr 109 przy ulicy Pryncypalnej 74 w Łodzi
• Szkole Podstawowej w Witoszowie Dolnym

Jej imieniem nazwano ulicę na stołecznym Żoliborzu.

Uwieczniono ją na dwóch polskich znaczkach pocztowych z 1956.

Miejsce pochówku

Została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Na jej nagrobku widnieje napis: "Ludwika Antonina z Koralewskich Wawrzyńska ur. 1908 zm. 1955. Nauczycielka Szkoły T.P.D. nr 10. Wzór szlachetności, bohaterstwa i patriotyzmu, oddała życie ratując dzieci z pożaru, odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Cześć Jej pamięci".