Louis Aragon fr.: lwi aʀa'gɔ̃ (ur. 3 października 1897 w Paryżu, zm. 24 grudnia 1982 tamże) – francuski powieściopisarz i poeta, długoletni zwolennik polityki partii komunistycznej, członek Académie Goncourt.

W latach 1919-1924 zwolennik dadaizmu; w 1924 roku wraz z André Bretonem i Philippe Soupaultem twórca kierunku surrealizmu. Współzałożyciel surrealistycznych pism Littérature (1919) i La Révolution Surréaliste (1924). W 1931 zerwał z tą dziedziną literatury i został przedstawicielem realizmu krytycznego.

W styczniu 1927 wstąpił razem z innymi surrealistami w szeregi Francuskiej Partii Komunistycznej, której członkiem pozostał aż do samej śmierci, pisząc wiele poematów politycznych (wśród nich jeden dedykowany Maurice'owi Thorezowi), chociaż był krytycznie nastawiony do Związku Radzieckiego, zwłaszcza w latach 50. XX wieku.

W latach 1953-1972 redaktor naczelny tygodnika Les Lettres Françaises.

Poza powieściami wydał liczne zbiory poezji (m.in. liryki miłosne poświęcone żonie, Elzie Triolet, również pisarce) oraz eseje literackie.

Po śmierci żony 16 czerwca 1970 Aragon ujawnił się jako osoba biseksualna i wziął udział w paradzie CSD (Ivry 1996, strona 134).

Piosenkarz Jean Ferrat, popularny w latach 60-80 XX wieku, wykorzystał poezje Louisa Aragona, przetwarzając je na piosenki liryczne.

Wybrana twórczość

• 1922 Przygody Telemacha (Les Aventures de Télémaque, wyd. pol. 1970);
• 1926 Wieśniak paryski (Le paysan de Paris, wyd. pol. 1971);
• 1934 Dzwony Bazylei (Les cloches de Bâle, wyd. pol. 1947);
• 1936 Piękne dzielnice (Les beaux quartiers, wyd. pol. 1950);
• 1942 Pasażerowie z dyliżansu (Les Voyageurs de l'Impériale, wyd. pol. 1964);
• 1944 Aurelian (Aurélien, wyd. pol. 1964);
• 1945 Niewola i wielkość Francji (Servitude et Grandeur des Français. Scènes des années terribles, wyd. pol. 1946);
• 1958 Wielki Tydzień (La Semaine Sainte, wyd. pol. 1960);
• 1959 Elza: poemat (Elsa, wyd. pol. 1963);
• 1965 Wyrok śmierci (La Mise à mort, wyd. pol. 1969).