Lidia Ciołkoszowa z domu Kahan (ur. 24 czerwca 1902 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 9 czerwca 2002 w Londynie) – działaczka socjalistyczna, publicystka, historyczka, żona Adama Ciołkosza.

Na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończyła polonistykę i historię oraz Studium Pedagogiczne z tytułem doktora (1925). W czasie studiów w Krakowie poznała przyszłego męża Adama Ciołkosza. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracowała jako wolontariuszka w biurze wojskowym.

Od roku 1920 zaangażowana w działalność Polskiej Partii Socjalistycznej. Była działaczką polityczną i społeczną, ostatnim żyjącym członkiem przedwojennej krajowej Rady Naczelnej PPS. Do wybuchu II wojny światowej pracowała jako bibliotekarka i wykładowczyni Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (TUR), wychowawczyni i organizatorka kolonii letnich oraz świetlic dla dzieci robotniczych.

Od roku 1934 wybierana do Rady Naczelnej PPS. Po wybuchu wojny w 1939 roku przedostała się z rodziną do Lwowa, skąd przez Litwę i Szwecję, a następnie Rumunię i Francję udali sie do Londynu, gdzie w okresie 1940–1948 Lidia była członkinią Komitetu Zagranicznego PPS.

W okresie emigracyjnym pełniła funkcję członkini Centralnej Rady PPS (1948–1960, w tym w okresie 1957–1960 członkini Centralnego Komitetu Zagranicznego PPS). Po rozłamie w PPS na emigracji wraz z mężem Adamem Ciołkoszem działaczka Centralnego Komitetu PPS. Liderka struktur PPS na emigracji również po śmierci męża.

Po połączeniu emigracyjnych struktur na scaleniowym zjeździe PPS w listopadzie 1987 roku w Bernried, została wybrana przewodniczącą Centralnej Rady Partyjnej, a na XXV Zjeździe PPS odbytym w listopadzie 1990 roku w Warszawie – jako ostatnia żyjąca członkini władz przedwojennej PPS – została wybrana dożywotnio Honorową Przewodniczącą Partii. Zdecydowana przeciwniczka wchodzenia w koalicje z partiami postkomunistycznymi.

Lidia Ciołkoszowa była autorką wielu artykułów, broszur i audycji radiowych z historii polskiego ruchu robotniczego, nadawanych przez Rozgłośnię Polską Radia Wolna Europa. W 1952 roku opublikowała książkę Generał Walery Wróblewski, w 1965 roku książkę Publicystyka polska na emigracji w latach 1940–1960 i wspólnie z mężem Adamem najważniejsze ich dzieło – Zarys dziejów socjalizmu polskiego (t. 1 Londyn 1966, t. 2 Londyn 1972). Opracowała również wydanie książki Aleksandra Wata "Mój wiek".

Została wyróżniona nagrodami literackimi paryskiej Kultury (Paryż, 1967), Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (Londyn, 1972) i fundacji im. Jurzykowskiego (Nowy Jork, 1973) oraz orderem Polonia Restituta. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie (od 1966).

Zmarła w Londynie 9 czerwca 2002.