Leopold Lewin (ur. 28 lipca 1910 w Piotrkowie Trybunalskim – zm. 7 grudnia 1995 w Warszawie) – polski poeta oraz tłumacz poezji niemieckiej, rosyjskiej i radzieckiej.

W 1927 ukończył gimnazjum rządowe w Piotrkowie Trybunalskim, późniejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1928 w Wyższej Szkole Dziennikarskiej; obie uczelnie ukończył w 1931. Współpracował z miesięcznikiem Dźwignia.W 1929 debiutował na łamach prasy jako poeta, zaś w 1931 opublikował pierwszy tomik poezji pt. Wyrąb lasu. Współpracownik Miesięcznika Literackiego.W latach 1931-1939 był aplikantem sądowym. W 1935 zdał egzamin sędziowski. Po krótkim okresie pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości, do 1939 pracował jako dziennikarz w Warszawskiej Informacji Prasowej. W latach 1939-1940 przebywał we Lwowie. Był więziony przez Sowietów w latach 1940-1941. Od 1942 był pracownikiem Delegatury Ambasady RP w Dżambulu (Kazachstan). W latach 1944-1946 służył w Ludowym Wojsku Polskim. W latach 1945-1948 był sekretarzem Związku Zawodowego Literatów Polskich. W latach 1945-1948 był redaktorem działu literackiego dziennika „Robotnik", zaś w latach 1963-1970 był redaktorem tygodnika „Kultura". W latach 1970-1977 zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Literatura na Świecie".

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 4 rz. 2 m. 6).

Nagrody

• 1967 – nagroda II stopnia Ministra Obrony Narodowej
• 1985 – nagroda miasta Warszawy

Twórczość

Autor m.in. wierszy z tzw. nurtu realizmu socjalistycznego (np. wiersz „Pieśń Partii Zjednoczonych"). Do najważniejszych zbiorów jego poezji należą: Wyrąb lasu (1931), Kora pisana (1933), Sen zimowy (1934), Sen o powrocie (1948), Poezje (1950), Żołnierska droga (1953), Poezje wybrane (1956), Wiersze z półwiecza (1981), Powracające wzruszenia (1984), Posłanie do wnuka (1985), Skrzydła wiatraków (1989), Obiecana i święta (1989).