Lelio Lagorio (ur. 9 listopada 1925 w Trieście; zm. 7 stycznia 2017 we Florencji) - włoski polityk socjalistyczny.

Minister Republiki, był przedstawicielem Włoskiej Partii Socjalistycznej (PSI), został wybrany w dziewięciu współzawodnictwach wyborczych. Był burmistrzem Florencji w latach 1964-1965, zastępując na tym stanowisku Giorgio La Pirę.

W latach 1970-1978 pełnił funkcję pierwszego prezydenta Toskanii, był poza tym pierwszym przedstawicielem Partii Socjalistycznej oraz Ministrem Obrony (łącznie od 4 kwietnia 1980 do 4 sierpnia 1983 roku). Podczas swojej działalności jako Minister Obrony, opracował i promował, pierwsze od zakończenia II wojny światowej, włoskie misje wojskowe za granicami Włoch (na Morzu Czerwonym i w Libanie). Zwiększył budżet wojskowy i zmodernizował organizację włoskiego aparatu wojskowego. Miał decydujący wkład w działania humanitarne i odbudowę, po trzęsieniu ziemi w Irpinii w 1980 roku. Był ministrem obrony, kiedy został wodowany w Montefalcone, pierwszy lotniskowiec Włoskiej Marynarki Wojennej (Giuseppe Garibaldi 1983 r). Przywrócił, po wielu latach, paradę wojskową w Rzymie z okazji uroczystości związanych ze świętem Rebubliki (1983 r). Podczas swojej aktywności w Departamencie Włoskich Sił Zbrojnych, prowadził zdecydowanie trudne zadanie, rozmieszczenia pocisków rakietowych na Sycylii, w odpowiedzi na zbrojenia atomowe Związku Radzieckiego. Był także Prezesem Europejskiej Rady Ministrów w NATO i ministrem obrony obciążonym odpowiedzialnością za katastrofę lotniczą koło Ustica.

Później został Ministrem Turystyki, Rozrywki i Sportu (1983 - 1986)i to od niego oczekiwano reformy CONI (Włoskiego Narodowego Komitetu Olimpijskiego) oraz prawnego ustanowienia Narodowego Funduszu Kultury, który zabezpieczył na wiele lat działalność instytucji muzycznych, filmowych i teatralnych. Na własną prośbę pozostawia Ministerstwo (1986 r) zostając wybranym na Prezydenta socjalistycznej grupy parlamentarnej w Izbie Deputowanych (niższa Izba Parlamentu) i do Parlamentu Europejskiego (1986 - 1994). ył również, pierwszym wybranym wiceprezesem włoskiego Związku partii socjalistycznych we Wspólnocie Europejskiej (1990 - 1992).

Prezydent Republiki Włoskiej Sandro Pertini, przez motu proprio (własna inicjatywa), pod koniec 1978 roku, nadał mu odznaczenie Rycerza Wiekiego Krzyża (Cavaliere di Gran Croce) za zasługi dla Republiki.

Autor wielu publikacji na temat polityki i lokalnej historii, jest redaktorem naczelnym pisma pt. „Città&Regione” (Miasto&Region). Ostatnio opublikował „Eksplozja: historia rozpadu PSI” (L'Esplosione: storia della disgregazione del PSI) oraz swoje wspomnienia jako Ministra Obrony pt. „Czas w Austerlitz” (L'Ora di Austerlitz)