Laurent Cantet (ur. 15 czerwca 1961 w Melle, zm. 25 kwietnia 2024) – francuski reżyser, scenarzysta i operator filmowy. Tworzy kino zaangażowane społecznie, o zacięciu lewicowym, inspirowane twórczością brytyjskiego socjalisty Kena Loacha.

Laureat Złotej Palmy na 61. MFF w Cannes za film Klasa (2008).

Życiorys

Urodził się w zachodniej Francji w rodzinie nauczycieli z Ardilleux. Po studiach fotograficznych na Uniwersytecie w Marsylii, w 1986 ukończył prestiżową paryską uczelnię filmową IDHEC. W szkole tej poznał wielu przyszłych reżyserów, z którymi później współpracował, m.in. Dominika Molla, Robina Campillo i Gillesa Marchanda.

Karierę rozpoczął od pracy reżysera i operatora filmów krótkometrażowych. Rozgłos zyskał dzięki filmowi Zasoby ludzkie (1999), który opowiadał o konflikcie pracujących w jednej fabryce ojca-szarego pracownika i syna na stanowisku kierowniczym. Obraz chwalono za umiejętne odniesienie się do takich tematów jak różnice klasowe, zachowania korporacyjne czy etyka w miejscu pracy. Film przyniósł twórcy m.in. Cezara i Nagrodę Louisa Delluca za najlepszy debiut reżyserski oraz Europejską Nagrodę Filmową dla odkrycia roku.

Następne dwa filmy Canteta, Odjazd (2001) i Na południe (2005), przypieczętowały jego pozycję sztandarowego specjalisty od kina zaangażowanego społecznie. Pierwszy tytuł był historią mężczyzny, który traci pracę i postanawia ukrywać ten fakt przed swoją rodziną. Na południe z kolei piętnowało rozprzestrzeniające się zjawisko seksturystyki. Główną rolę podstarzałej profesor filozofii, która "sponsoruje" osiemnastoletniego Haitańczyka, zagrała Charlotte Rampling.

Największy jak dotąd sukces zapewnił Cantetowi fabularyzowany dokument Klasa (2008), który zdobył Złotą Palmę na 61. MFF w Cannes i nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Poprzez pryzmat tytułowej szkolnej klasy na paryskich przedmieściach reżyser umiejętnie ukazał swoisty mikrokosmos i wieloetniczny tygiel, w którym uwidaczniają się problemy współczesnej demokracji. Film był antytezą głośnego Stowarzyszenia Umarłych Poetów (1989) Petera Weira, gdyż nie gloryfikował postaci nauczyciela jako charyzmatycznego mistrza, lecz - pomimo całej sympatii - ukazywał również jego wady i niedociągnięcia.

Po sukcesie Klasy Cantet zaczął kręcić filmy poza Francją. Na Kubie wyreżyserował jeden z epizodów filmu nowelowego 7 dni w Hawanie (2012) oraz fabułę Powrót do Itaki (2014). W Kanadzie powstał film Foxfire (2012), adaptacja powieści Joyce Carol Oates. Najnowsze dzieło reżysera, Letnia szkoła życia (2017), miało swoją premierę w sekcji Un Certain Regard na 70. MFF w Cannes.

Filmografia

• 1997: Les sanguinaires
• 1999: Zasoby ludzkie (Ressources humaines)
• 2001: Odjazd (L'emploi du temps)
• 2005: Na południe (Vers le sud)
• 2008: Klasa (Entre les murs)
• 2012: 7 dni w Hawanie (7 días en La Habana) - epizod La Fuente
• 2012: Foxfire
• 2014: Powrót do Itaki (Retour à Ithaque)
• 2017: Letnia szkoła życia (L'atelier)

• 1994: Tous à la manif
• 1995: Jeux de plage