Krzysztof Łypacewicz (ur. 21 kwietnia 1931 w Warszawie, zm. 6 sierpnia 2017) – polski inżynier, wiezień polityczny, działacz opozycji w okresie PRL, były wicewojewoda warszawski.

W okresie II wojny światowej należał do Szarych Szeregów. W 1944 był łącznikiem w powstaniu warszawskim w Śródmieściu. Od 1948 działał w grupach niepodległościowych. W 1951 został aresztowany, następnie skazany na karę sześciu lat pozbawienia wolności, zwolniono go warunkowo w 1954.

Ukończył w 1958 studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, w 1975 obronił doktorat.

W latach 1958–1989 pracował jako główny projektant w Centralnym Ośrodku Badawczo-Projektowym Konstrukcji Metalowych „Mostostal” w Warszawie. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, przewodniczył komisji zakładowej, zasiadał w zarządzie Regionu Mazowsze, był delegatem na I KZD w Gdańsku. W stanie wojennym został internowany na okres około trzech miesięcy. Działał potem w podziemnych strukturach związku.

W 1990 objął urząd wicewojewody warszawskiego. Bez powodzenia ubiegał się o mandat senatorski w wyborach z 1991 z ramienia KLD. W 1994 podał się do dymisji, przechodząc na emeryturę. Do 1998 zasiadał w radzie gminy Warszawa-Centrum.

Należał do Związku Powstańców Warszawskich. Odznaczony w szczególności Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim (1994) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.