Krzysztof Dunin-Wąsowicz (ur. 22 stycznia 1923 w Warszawie, zm. 9 maja 2013 tamże) – polski historyk, varsavianista, profesor zwyczajny historii w Instytucie Historii PAN. Ojciec Stefana Dunin-Wąsowicza i Pawła Dunin-Wąsowicza.

Ukończył gimnazjum i liceum im. Ks. Józefa Poniatowskiego na Żoliborzu (dziś mieszczące się w Śródmieściu przy ul. Nowolipie 8). Maturę uzyskał jako uczestnik tajnego nauczania. Studiował na tajnych kompletach historii Uniwersytetu Warszawskiego (ukończył je w 1946).

W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej (podchorąży pułku „Baszta” kompania K4). Był członkiem organizacji młodzieży socjalistycznej „Płomienie” i członkiem redakcji pisma „Płomienie”. Współpracownik Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Aresztowany 13 kwietnia 1944, po pobycie w Alei Szucha i na Pawiaku został wywieziony do obozu koncentracyjnego Stutthof, z którego uciekł podczas ewakuacji w lutym 1945.

Po 1945 działacz Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej (m.in. wiceprzewodniczący Komitetu Wykonawczego) i PPS. Uczestnik Klubu Krzywego Koła. W latach 1988–1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Po 1989 aktywny działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, m.in. w 1995 sekretarz ds. międzynarodowych CKW PPS. W 1999 raniony przez działaczy Ligi Republikańskiej w trakcie lewicowego pochodu 1 maja. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Historycznej PPS.

Wraz z matką Janiną Dunin-Wąsowiczową został odznaczony medalem Sprawiedliwego wśród Narodów Świata. Odznaczony w październiku 2007 przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, za udział w ratowaniu osób narodowości żydowskiej.

Autor 22 książek i 420 prac naukowych z historii nowożytnej i najnowszej. Wiceprezes Towarzystwa Naukowego im. Adama Próchnika, członek Rady Naukowej Polskiego Słownika Biograficznego.