Ks. Konstanty Józef Michalski (ur. 12 czerwca 1879 r. w Dąbrówce Małej, zm. 6 sierpnia 1947 r. w Krakowie.) – polski filozof, historyk filozofii, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

Był synem Ignacego i Pauliny z Wincklerów. Szkołę średnią ukończył w zgromadzeniu księży misjonarzy od św. Wincentego à Paulo w Krakowie. Złożył śluby zakonne i rozpoczął naukę w studium filozofii i teologii. W 1903 r. przyjął święcenia kapłańskie. Prowadząc działalność duszpasterską, studiował slawistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie w Wyższym Instytucie Filozofii w Lowanium w Belgii. Doktorat otrzymał w 1911 roku. Po ukończeniu studiów i powrocie do Krakowa pełnił funkcję prefekta w Instytucie Teologii w macierzystym zakonie. Od 1914 r. wykładał na Wydziale Teologii Uniwersytetu, a pięć lat później otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, Kilkakrotnie piastował stanowisko dziekana Wydziału Teologii UJ. W latach 1931-32 pełnił funkcję rektora tej uczelni. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie. Należał do najwybitniejszych polskich filozofów pierwszej połowy XX wieku. Był autorem 70 publikacji naukowych dotyczących filozofii średniowiecza. W czasie II wojny światowej więziony był w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen.

W 1936 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze Ya, w grobowcu misjonarzy.

Jego imieniem w 1994 zostało nazwane osiedle w Katowicach − Dąbrówce Małej (Osiedle Konstantego Michalskiego).

Dorobek naukowy

Konstanty Michalski jest uważany za twórcę historiozoficznej teorii zwanej perfekcjonaryzmem, co było przedmiotem sporu między badaczami jego spuścizny: K. Kłusakiem, A. Usowiczem i W. Świeżawskim. Do jego historiozoficznej tezy zwanej perfekcjonaryzmem krytycznie odnosili się niektórzy filozofowie ze szkoły lubelskiej, być może, dlatego nie chciał podjąć pracy na KUL po wojnie. Jego dorobek charakteryzuje się:

• ideą organizmu, czyli ujmowania całościowego,
• ideą rozwoju, czyli stare zasady łączył z dorobkiem nowożytnym i współczesnym i
• ideą sublimacji, co wyrażało się w rozumieniu sztuki jako kształtowania charakteru moralnego, i którą wiązał z rozumem.

Wpłynął na zainteresowania logiką średniowiecza przez J. Łukasiewicza, J. Bocheńskiego i J. Salamuchy. Początkowo oddawał się studiom nad Machem i Duhemem, później badał źródła polskiej scholastyki w XIV wiecznej zachodnioeuropejskiej filozofii uprawianej na Oksfordzie i w Paryżu. Zajmował się także myślą filozoficzno-teologiczną Dantego.

Niektóre publikacje

• Brat Albert: w setną rocznicę urodzin (1846-1946)
• Duszę dać
• Eros i logos u Dantego
• Michał z Bystrzykowa i Jan ze Stobnicy jako przedstawiciele skotyzmu w Polsce
• Między heroizmem a bestialstwem
• O polskiej sztuce religijnej
• Przyczynki z kodeksu Mogilskiego do dziejów oświaty w Polsce w XV wieku (wspólnie z Tadeuszem Sinko)
• Resurrectio et vita
• Wpływ Oksfordu na filozofię Jana z Mirecourt